Het Aveve-clubje

De Aveve is voor mij het dichtste bij

ik hou ook echt van de Aveve.

Van de Plus versie dan,

welteverstaan.

 

Want die hebben bakgerief.

En confituurgerief.

 

Niet dat ik met dat laatste iets doe.

Buiten naar kijken,

optillen

bestuderen

en bedenken dat ik ook van die schattige potjes wil

gevuld met kleurrijk lekkers tot aan het randjen

maar eigelijk toch niet helemaal veel goesting heb in het voorafgaande gepros en geprul.

 

Dus.

Ik kom in de Aveve voor bloem en bakprulletjes.

Voor extracten en bakvaste chocolade,

voor minder bakvaste chocolade

suikerpasta

marsepein

bollekes en drollekes als versiering.

En meer van dat leuks.

 

Ik vergeet elke keer een mandje te nemen

of een zaksken.

Dus ik krijg telkens een rare blik als ik met mijn armen vol bij de kassa passeer.

En dat zo in ene *drop* drop op de rollende band die ik nog nooit heb weten rollen.

Soms is het een grijns.

Soms een *tttssssk* blik.

 

De laatste tijd meer het eerste dan het laatste.

Ik kom er te veel.

En die eerste vooroordelen heb ik al weten wegglimlachen

al dan niet schaapachtig

want 'oeps...ik kwam eigelijk alleen maar voor ditte...maarja'.

 

Dus ik krijg een grijns ondertussen.

Met een opgetrokken wenkbrauw.

 

Mijn medekopers.

Die bekijken me meestal maar met lichte

of minder lichte

minachting.

 

Prrrrt

een cupcake-madammeke.

 

Ik hoor het ze gewoon denken.

 

Met al die felgekleurde prullekes die ik dan op magische wijze allemaal in mijn overdreven roze handtas weggepropt krijg.

Nu ik er over nadenk...

die roze handtas.

Dat kan het ook wel maken natuurlijk.

 

Maar bon.

Ik krijg dus die frons

en die trek met die mond.

Meestal zijn dat mannen.

Of vrouwen die er uitzien als mannen.

Same difference.

 

Maar vandaag...

vandaag kwam ik voor iets anders dan cupcake-madame-prullekes.

Oke, ik geef toe,

die bakvaste chocoladedruppels had ik ook nodig en had ik dus ook bij.

Maak maar eens de geliefde chocolate chip cupcakes

zonder chocolat.

Gene simpele.

 

Dus ik kaarde de tegenovergestelde richting uit dan gewoonlijk

een tikkel onwennig moet ik toegeven.

Ik ging op zoek naar stekgrond.

Voor mijn baby's.

Na 4 keer dezelfde rekken doorzocht te hebben

de laatste 2 keren al grondiger dan de eerste 2 toertjes...

rolde ik mijn rammelende rotkarretje maar richting de buitendeur.

 

En tadaaah !

Daar was mijn stekgrond.

 

Ondertussen was ik al tig-keren een in't-groen-geklede-aveve-man tegengekomen.

Die ik met mijn neus in de lucht voorbij drentelde.

Hij zag de chocolade

en produceerde een 'prrrt' geluidje.

In zijn hoofd.

Maar ik weet zeker dat ik het juist heb.

 

Dus ik negeerde die papierkes die zeiden dat er personeel aanwezig was met kennis van zaken,

die ik steeds mocht raadplegen.

 

Jaja.

Amehoela.

Ik zou het zelf wel vinden.

 

Met moeite een grijns onderdukkend toen ik het vond...

Een steelse blik richting groen-manneke-dat-toch-subtiel-in-de-buurt-stond

vertelde me dat ik er misschien toch vrij lang over gedaan had om het juiste pak te vinden.

 

Misschien hadden die stek-bakskes die in mijn rammelkar lagen te rammelen,

naast de chocolat

een beetje verraden waar ik -ondertussen al een dik kwartier- verwoed achter zocht.

 

Op weg terug moest ik langs die fleurige zakskes.

Eigelijk niet,

maar mijn rammelkar maakte uit zichzelf een bochtje

en ik volgde maar braafkes.

 

Nooit geweten dat ik met grote ogen

zonder knipperen

naar die zakskes kon gaan staan kijken.

Niet wetende welke eerst vast te nemen.

 

Het deed me een beetje denken aan wanneer ik nagellak kies.

Een tikkel nerveus door al die keuze

iets vastnemen

terug leggen

iets compleet anders vastnemen

in de kar leggen

twijfelen

terug leggen...

en zo voort.

 

Om dan uiteindelijk te beseffen dat de zaaitijd niet meer voor dit jaar is.

En ik niet netjes en/of  geduldig genoeg ben om die zakskes tot volgend jaar te bewaren.

Dus dat al dat getreuzel buitengewoon nutteloos is.

 

Richting kassa dan maar.

Waar mijn koppige karretje terug een bochtje maakt richting boeken.

En ik weer maar braafjes volg.

 

Als eerst spot ik de bakboeken.

Maar een snelle scan bevestigd me dat ik de meeste ervan al heb

en degene die ik niet heb zijn al meermaals (en zeer doordacht) doorgegeven als cadeauhint

en dus niet bepaald veilig voor zelf aan te schaffen.

 

En sommige

weinig...maar toch...

trekken mijn aandacht niet genoeg om toch maar eens door te gaan bladeren.

 

Maar daar stond ook nog iets anders.

Iets nieuws.

Of waarschijnlijk niet echt nieuw.

Maar nieuw voor mij.

 

 

Iets no nonsens

met een sympathieke kerel op de cover.

 

Dus in één trek mee door had ik zowel sjokolat

als een pak grond

als een vent in mijn karretje.

 

Aan de kassa kreeg ik na een verbaasde blik

'huh? een karretje!'

al snel een nog verbaasdere blik.

Dat was niet mijn gewoonlijke buit.

 

 

 

Achter mij bromde een meneer-met-vieze-botten goedkeurend.

Ik had blijkbaar goede stekgrond gekozen.

 

De meneer-met-de-al-even-vieze-broek daarachter vroeg met een scheve glimlach of ik 'ne sjokolatten-boom' ging planten.

 

*grijns*

'zoiets ja... we kunnen maar proberen he'.

 

De uitgewisselde knipogen

en een tweede goedkeurende brom

vertelde me dat ik -al dan niet gewillig-

toegetreden was in dat Aveve-clubje.

Niet het onbestaande clubje van de cupcake-madammekes
maar in dat clubje van de échte Aveve-mensen.
Ge weet wel.

 

Die overdreven roze sjakos deed er ineens niet meer toe.

Het kan ook geholpen hebben dat mijn schoenen en broek al even vuil zag als die van hen.