Op kousevoetjes

Ja ik weet het, sinterklaas zit al even terug in zijn luie stoel op het strand. Maar ik plukte deze sloefjes met een andere reden van achter de kast en van onder de zetel vandaan.

Want het is tijd dat jullie kennismaken met de twee eigenaars van deze -meestal verloren en verlaten- goederen. 

Links, Grootste Man. Nu 4 en nog wat jaartjes oud, fervent autoliefhebber. Laat graag boertjes en scheetjes en moet daar heel erg hard om lachen. Springt met veel plezier in plassen, zwiert nog liever met stokken en staat regelmatig voor de volle 10 min mee in de keuken te bakken.
Pannenkoeken, spaghetti zonder saus en pizza eet hij het allerliefste. En later wil hij groot en sterk worden als papa. Of een Ninja turtle, naargelang op welk moment je de vraag stelt.

Rechts, Kleinste Man. Een jaartje en heel wat oud. Verzot van boekjes, knuffels en gekke toeren uithalen met iedereen die hij te pakken kan krijgen. Lichtelijk rebels en overactief. Kruipt het liefste overal op-onder-achter-over-langs, gooit kraaiend van plezier een stapel blokken om en gaat de grote broer in achtervolging wanneer hij maar kan. Is creatief en heeft gevoel voor muziek.
Eet zowat alles en groeit veel te snel, waardoor we straks 2 ninja's in huis hebben.

Hallo daar dus. Samen met de papa van deze twee patatjes vormen ze het middelpunt van mijn  leven. En dit is alvast het langste dat die twee sloefjes onaangeroerd op de salontafel hebben gestaan.

Geen kinders die noodgedwongen op één kousenvoetje huppelen nu (alsof ze dat erg zouden vinden), maar wel veilig en wel onder mama's vleugels vertoeven deze week.

Deze twee schatjes noem ik met veel plezier mijn pluskindjes. En ik kan enkel het allerbeste uit mezelf halen om hen de tijd van hun leven te geven in papa's week.

Creatief zijn ten huize bumblebee gaat tegenwoordig dus vooral samen met hele vieze handjes en snoetjes, en glunderende oogjes.
En een vieze vloer. Niet vergeten... die is er ook steeds weer ;-)

Naambordje in suikerpasta

Een naambord maken in een heerlijk ouderwetse stijl,

dat al flink wat winters overleefd had

en er vooral niet te precies uitzag...

oooojee !!

Ik bezat nog geen pen met eetbare inkt, dus peuterde en friemelde de naam met een tandenstoker en kleurgel.

Duwen was absoluut not done, want ik had mijn suikerpasta niet lang genoeg laten drogen...

wat een werkje !

Hoe doe je dit een beetje simpeler?

Snij een hotseklotse, goed dik stuk suikerpasta uit.

Met hoekjes en kantjes, randjes en stukjes.

Nadien duw je met de achterkant van je mes de 'planken' er wat duidelijker in.

Duwen, niet snijden, of heel je boel gaat wankel zijn.

Vorm met de punt van je mes of een tandenstoker nerven en 'vijsjes' in je bord.

Doe dit allemaal als de suikerpasta nog vrij zacht is,

of je gaat korrelig resultaat krijgen.

Dan...

dan laat je de boel netjes drogen en uitharden.

Schrijf je naam

of wat je maar wil schrijven

op een papiertje,

exact zoals je het wil.

Draai dit om en ga met een potlood goed duidelijk over al je lijnen.

Draai je papiertje met de potloodkant op je suikerpasta,

en 'kleur' heen en weer over je papiertje met je potlood tot alles bedekt is.

Niet te hard duwen, maar wel druk uitoefenen, of het heeft weinig zin.

Haal voorzichtig je papiertje er af, en je letters zullen vaag op je suikerpasta staan.

Neem je een pen met eetbare inkt, of een miniminimini fijn penseeltje boven.

Je kan een papje maken met pure alcohol en kleurgel, of je kan dippen en rechtstreeks aanbrengen.

Wil je je naambordje op stokjes, zoals ik,

kan je ofwel tandenstokers gebruiken,

maar dat was voor mij niet stevig genoeg.

ofwel lolly-stokjes,

of eenders wat er op trekt.

Een goed streep stevige icing,

even laten drogen,

en dan flink tegen je achterkant duwen.

Laat zo even drogen en uitharden,

op een recht oppervlakte.

En klaar !!





Niet zo bee-zzy?

Wat blik ik soms nostalgisch terug op mijn bee-zzy blogtijd. Dagelijks een postje, constant de creatieve kriebel in mijn handen en mijn buik. Leven van die vibes en al de rest maar stevig en snel afronden om toch maar verder te kunnen freubelen.

In  één jaar tijd veranderde er veel in mijn leven, ik maakte een ommekeer en tuimelde tussendoor nog ettelijke malen over mijn voeten en aanverwanten door achteruit te kijken of net te snel te willen rushen naar het volgende avontuur.

Van het jonge koppel dat trots met een handkrabbel een blok bakstenen het hunne maakte, naar halsoverkop single met een rugzak vol vele gedachten en herinneringen mee zeulend.

En nu een jaar later, kan ik terug mijn neus in de lucht foempen en zeggen dat het me sterker heeft gemaakt als persoon, als vrouw en als partner. Dus we zeggen het voort: op naar die creatieve kriebels, want wat mis ik ze toch.