Tijd voor een workout !

Voor mijn patroontjes dan,

welteverstaan.

Want ik maakte gewichtjes.

Patroongewichtjes.

Je weet pas wanneer dat nuttig is als je patroonpapier langs alle kanten verschuift of oprolt als je érg nauwkeurig probeert te tekenen

met je tong tussen je tanden

en een grimas op je snoet.

Eigelijk wilde ik gewoon iets makkelijk maken.

Om er even 'terug in' te komen.

Niet dat ik er ooit 'in' geweest ben.

Maar kom ja.

Toch een beetje 'inner' als ik nu was.

Het was tenslotte al van toen van mijn kerstversiering geleden dat ik achter de naaimachine zat.

En dat ging toen niet zonder slag of stoot.

Dus ik dacht zo.

Iets makkelijk.

Iets recht-toe-recht-aan dat moet wel lukken.

En toen ik bladerde Madame haar boek

gut ja... ik kon dat ook echt niet laten liggen...

het lag er nog helemaal eenzaam en alleen in het schapje

met puppyoogjes naar me te kijken

en een koddig bibberlipje

en wat moet een mens dan?

Dat schatje meepakken en een thuis geven in haar boekenkast, toch?

zag ik haar patroongewichtjes.

'Moet lukken!' dacht ik zo.

Easypeasy

dat dacht ik er ook bij.

Dus ik haalde een koddig stofje boven,

eentje dat ik een hele tijd geleden kreeg bij een give-away van deze dame.

Zocht heel het kot overhoop voor een vulling die iets of wat zwaarte kon verlenen aan die gewichtjes.

Mijn Bumblebee-zusje kwam aandraven met het idee van 'kaarsenzand'.

Bon, dat had ik in huis ! Dus ik kon starten.

Een vierkantje stof en nog een vierkantje stof.

Ik vergat bij het eerste vierkantje om aan te hechten.

En ik maakte mijn keerruimte wel héél erg mini-mini.

Dat geeft als resultaat dat je dan zit te ploeteren en te wroeten en te wriemelen

dus ik dacht 'jee, ik ben weer vertrokken!'.

Koppig als ik ben maakte ik natuurlijk nog een tweede.

Ik vergat weer mijn aanhechting.

Ik vloog door de bocht ergens halverwege, waardoor ik mijn eigen vinger bijna een naadje extra gaf.

En ik maakte mijn keergaatje te klein.

Iets met een ezel en een steen...? Wat was dat weer...?

Bij nummer drie vergat ik niet om aan te hechten.

En ik dacht zo...

misschien moet ik mijn keergaatje eens maken op de hoek van dat ding?

Neen.

Niet zo'n goed idee.

Maar ook DAT lukte.

Bij nummer vier en vijf ging alles prima.

Uiteindelijk leert ook die ezel haar les.

*sjnip!* De hoekjes er af !

Mijn fles met kaarsenzand stond klaar op het aanrecht.

Met een groots gebaar wilde ik dat kleine zakje vullen...

...en kreeg ik meer zand in mijn sloefen dan richting zakje.

het duurde dan ook 2 zakjes eer ik wist hoeveel zand er juist in dat zakje kon.

Want dichtnaaien als dat zakje te vol zit.

Nie-gemakkelijk-ze !

'Even alles doorstikken' schreef de madame.

Hallo? Mag ik eens even?

Dat zand knarste tussen mijn machinetje haar tandjes

ik KAN helemaal niet 'even' doorstikken op 2 mm van de rand.

Niet als daar zand tussen zit te moeien,

maar ook niet zonder die moeial, vrees ik.

Dus ik ploeterde.

En vloekte weer ook.

En schudde met mijn zakje.

Peuterde gevaarlijk dichtbij de naald elk zandkorreltje uit de pad.

Maar:

ik vergat geen één keer om aan te hechten.

Is dat geen wonderbaarlijk nieuws?

En mannekes...

dat zand zat ondertussen zowat overal.

In mijn machinetje, in mijn sloefen, op de grond

in mijn haren

en gelukkig ook nog steeds in dat onnozel zakske.

'even doorstikken'

POEHA !

Maar bon.

Het lukte.

Met moeite.

En als ge niet té close kijkt,

ziet het er nog best goed uit ook.

Ik moet eerlijk toegeven

ik was zo fier als een gieter.

En handig dat die dinges zijn.

Niet te doen.

Want hoe hard ik ook gevloekt heb,

de volgende vrije moment die ik had

gluurde ik eens richting mijn machinetje

en peuterde ik een ander schoon stofke uit mijn stoffenkastje

en ging ik weer aan de slag.

Maar datte...

is voor een andere keer ;-)

Oja,

ik vind ze wel leuk om cadeau te geven...

met een mooi strikje er rond,

misschien ook in een ander vormpje of zo?

Het lijkt me een fijn cadeau-ideetje !

*krabbelt dat ook snel op haar eigen idee-lijstje*