Lente-elfje

 

Al jaren verzamel ik teken en schilderboeken,

met het gedacht ooit eens te kunnen leren hoe dat moet.

 

Toen ik door had dat dat niet ging gebeuren

diende de boeken dus om in te bladeren en te snuffelen.

Af en toe verzuchten:

kon ik dat maar eens...

 

Schilderen

gut ja.

Dat geeft zo'n mesthoop?

De boel loopt uit

je details vervagen

gevloek alom.

En de penselen in een hoekje met een fikse zwaai.

 

Nu ik de copic markers ontdekt heb

blader ik met frisse moed door al die boeken boordevol prachtige elfen

en magnifieke feetjes.

 

Zoals het boek 'Elfen in Aquarel'.

Mooooooooi.

 

Zou ik...

Neeeeeeh joh !

Misschien toch eens...?

Allez vooruit, doe nog eens een poging.

 

Schaamteloos kopie-plakte ik dus een tekening vanuit dat boek.

In mijn pyjama

vanachter mijn eigenste lichtbak.

Zo'n dingen verzin ik altijd in het putje van de avond

eigelijk te laat om nog aan iets te beginnen.

 

Maar dwing me dan niet om te gaan slapen

want je doet zelf geen oog dicht van mijn ongelukkige gewoel en gewobbel doorheen de lakens dan.

 

Dus bumblebee-vriendje zei

al dan niet uit zelfbehoud

'allez hup, begin er aan !'.

 

En dat deed ik.

Met een bang hartje.

Want die copics

die ken ik eigelijk helemaal nog niet zo goed.

 

Dus met een tikkel lak aan techniek

vele ochtelijke uurtjes zwibberen en zwatsen der copicstiften

en geen geduld om de kleuren eerst eens te testen op een kladje

kwam er dan toch iets toonbaars uit.

 

Dus trots al een mislukte pauw

inclusief heen en weer wiebelen op mijn stoel terwijl ik dit intik

met toch wel een klein bang hartje voor de reacties...

hierbij mijn allereerste échte creatie met copic markers.

 

 

 

 

*gluurt door de spleetjes van haar dichtgeknepen oogjes*

Schiet me niet af he,

maar geef toe...

toch niet zoooooho slecht voor een beginner.

Wel?

 

Voila.

Het is lente.

 

En als dat zo doorgaat

ga ik nog menigmaal mooie dagen laten voorbij glijden

met mijn neus boven de copics.

*t t t t*