Het leven van een lavendel-mama...

Bij elke regenbui naar buiten rennen,

sussen wanneer het wat hard waait...

Ongerust zijn en vroeger naar huis willen bij een onweer.

 

Manman.

Het leven van een lavendelmama is niet simpel.

 

Ik friemelde een tijd geleden met mijn niet-zo-groene-vingers in de potgrond,

gaf mijn verwaarloosde baby's een veilige kinderkamer.

 

Ik tutte en prutte een ganse -hete!- zomer lang,

sproeide en goot met verfrissend water.

En kon zo de meeste van mijn schatjes een blaadje of twee doen groeien.

 

Maar het bleven kleine ukjes.

In hun grote huisje.

Beschermd tegen Grote Gevaarlijke Regendruppels,

en Winderige Wind.

 

 



Maar nu was de tijd gekomen om de puberige lavendeltjes los te laten in de Gevaarlijke Volle Grond.

Mijn moederhartje was sindsdien helemaal niet meer gerust.

 

Zie dat daar nu staan.

Zo fier als een gieter, met zijn voetjes in de mulle aarde.

Maar zoooo klein !!

 

 

Nu ren ik dus te kakelen als een moederkloek,

als de regen wat te hard, te veel of te bruut naar beneden valt.

Ik moet mezelf inhouden of ik zou mijn voorraad paraplu's boven gaan halen

en een instant circusact verzinnen om ze toch maar droog te houden.

 

En dan heb ik het nog niet over de komende vorst.

 

Moet ik nu duimen voor een zachte winter.

Of eentje met veel sneeuw, want dat legt een donsdekentje als bescherming.

Of toch maar gewoon een laag bladeren er over, voor de zekerheid?

Of misschien...

mini-mutsjes breien, da's nog een goei gedacht ! 

 

Het leven van een lavendel-mama...

da's zoals van een kralen-mama,

ge zijt gene second meer gerust !