Eerste stapjes in de borduurwereld...

Het is weer zover... ik heb weer iets nieuws ontdekt.

Niks nieuws voor vele onder jullie, en eigelijk ook niet voor mij,

 maar wél voor mijn vingers (en hoofd en concentratie).

Ik zie mijn BumbleBee-mama al heel mijn leven lang borduren, niet zo heel dikwijls, want ze heeft ook héél veel andere hobby's,

 maar net zoals ik haalt ze dan weer dit en dan weer dat boven,

en telkens volgt er een periode van compleet verslaafd-zijn ;-)

Ik heb altijd gefascineerd gekeken hoe die naald op en neer ging en die twee handen samenwerkten met dat brein en die snelle ogen. Fascinatie was er... maar geen interesse om zélf dat pieteluttig werk te doen.

Want dat is het, geef toe.

Friemelen en prutsen over gaatjes die een naald dik zijn en combinaties die maar 4 gaatjes groot zijn.

En ondertussen zag ik mijn mama gefrustreerd kijken,

want -perfectioniste als ze is- moest élk draadje gaan zoals zij het wilde of ze trok het uit.

Correctie: of ze trok het 185 keer achter elkaar uit, moest dat nodig zijn.

Onnozel werd ik er van.

Dus ik kwam altijd naast of tegenover haar zitten,

met mijn neus bijna over haar doek en tussen haar steken, maar heel erg lang hield ik het nooit vol,

want ik kreeg frustraties in haar plaats.

En steeds weer bleef ze sereen (oke niet 'stééds' maar toch héél dikwijls) en als het écht genoeg was,

werd het met een ingehouden brom opzij gezet met een handdoekje er over.

Klaar voor de volgende fase van verslaafdheid.

En nu... vond ik dit weekend het niet alleen fascinerend, maar ook interessant.

 Ineens moest ik die bewegingen volgen.

 Niet volgen als in: volgen met mijn ogen.

Maar volgen als in: volgen met mijn hoofd.

Dat was nieuw !

En net zoals bij alles dat ze doet, deelde ze natuurlijk direct haar enthousiasme met me...

et voila, ik was verkocht !

Drie-en-twintig jaar heb ik haar gade geslagen met de 'hoe KAN ze het toch en WAAROM doet ze dat toch?' in mijn hoofd... en *klik* ineens wilde ik het ook.

Zo moeder zo dochter...

Dus, zoals altijd als ik zo'n bevlieging krijg, spurtte ik naar Wijnegem Shoppingcenter

 (feitelijk voor een heel andere reden, maar mijn voeten moesten richting Veritas blijkbaar)

en daar hing het voor mijn neus: het aller aller schattigste doekje ever.

En daar naast nog eentje.

En nog eentje !

...

Dus ik deed een paniek-telefoon naar mijn mama, want ik kén helemaal niks van borduren,

en ze vertelde me dat er een naald in zo'n pakketje zit,

en dat ze nog een handwerkring had liggen die ik mocht lenen...

en 'dat ze me morgen of een van de dagen wel aan het werk zou zetten dan'.

Oink?

'Morgen?' of nog erger: 'een van de dagen?'.

Ik wil NU beginnen, niet morgen! En zéker niet pas over enkele dagen !

Hoorde ik daar een typische-mama-grijns? (ik zwéér het je, zo'n grijns hoor je over de telefoon)

'allez, kom dan straks laat op de avond maar naar ons, dan zet ik je DAN wel in gang!'

HA ! Da's beter !

Dus,

 blij als een klein kind kocht ik een pakketje

(dat klinkt simpeler als het is...

want moest ik nu dit kopen, of toch dit?

Maar dit was ook schattig,

maar dat was wel moeilijker.

Of toch maar dat eerste?

Of kijk !! DIT is ook mooi !).

BumbleBee-vriendje loste het op met te zeggen dat ik DAT moest kopen en hij DIT meepakte voor me.

LOL ! Dankjewel vriendje !

(zei ik al dat die dingen duur zijn?)

Een uur voor mijn mama thuis was, zat ik al in de zetel, de handleiding te bestuderen.

En me af te vragen hoe ik in godsnaam hier weer aan moest beginnen.

Wel... men neme de naald... maar DAN he?

Uiteindelijk dacht ik:

 we beginnen gewoon bij een stukje daar beneden, een roze stukje, dat kan niet mislopen.

Dus ik telde... netjes zoveel van de kant langs één zijde en zoveel van de kant langs de onderzijde.

Simpel toch?

Zo fier als een gieter was ik, met mijn nette hoopje kruisjessteken bij elkaar.

Ik zal niet in details vermelden dat ik in een ongeduldige bui *knets* een draad kapot trok,

want tiens die dingen zijn kwetsbaar en ik ben blijkbaar nogal agressief ;-)

Dus mijn mama kwam thuis... en ik duwde ze direct mijn hoopje steken onder haar neus...

en daar was die grijns weer !

Maar deze keer met een ondertoon van medelijden.

Want natuurlijk moest dat niet zo dicht tegen de kant ;-)

Weet IK veel !

En uur heb ik daar aan gewerkt... aan dat mini stukje.

Dat heb je als je niet kan wachten.

Dus mijn mama trok éérst een draad door mijn doek,

eentje horizontaal en eentje vertikaal,

want zo wist ik wat het midden was.

Slimme mama.

En ze zei: en nu kan je nog op elke 10 steken ook een draad steken,

maar 'neeeeeuuh dat was niet nodig !'

Jawadde... ondertussen weet ik beter ;-)

maar dat mag ze morgen dan maar weer fixen.

(en wedden dat die grijns dan weer komt?)

Ook liet ze ineens zien hoe ik de garen moet 'herknopen' zodat ik niks zou kwijtspelen, en het was ook nog makkelijker om ze dan netjes eruit te halen als ik het nodig had.

Want dat 'vergeet' ik ook nog te vermelden:

WAT een geknoei is het om die stomme draden er netjes uit te krijgen !

(again, ik bespaar jullie de details,

maar de katten gingen lopen van mijn gemorrel en gemuz, dat moet al genoeg zeggen...)

Maar nu niet meer... want mijn mama weet voor alles een oplossing:

Dan werd mijn doek (hoe noemt dat doek eigelijk?) netjes in een ring gespannen (ocharme mijn doek...)

en kon ik beginnen.

Maar omdat het ondertussen al half 12u 's nachts was,

mijn nek al serieus pijn deed en mijn mama wilde slapen (deuh !),

was dat voor de volgende dag.

Vandaag dus !

En vandaag deed ik dit:

En da's ook weer makkelijk om te typen 'deed ik dit'.

Hier was ik enkele uurtjes mee zoet.

Want ik heb helemaal dat aangeboren talent dat de meeste mensen 'logica' noemen niet.

Ik bezit zoiets niet.

Dus ik moet alles ondervinden door het te doen.

En nog eens te doen.

En mezelf geweldig te vinden als ik het resultaat bekijk.

Om dan nadien te mopperen want ik heb dan natuurlijk weer een fout gemaakt dus *hup* heel de handel er weer uit.

En dat 185 keer na elkaar.

Maar kom: ik deed dus dat.

En nu zit ik zo ongeveer hierzo:

(ik ben precies een nieuw werelddeel aan het uitvinden!)

En het begint vlotter te gaan !

Ik maak geen lusjes meer aan de achterzijde door iets fout te doen (vraag me niet wat...)

Ik behandel de draad met liefde en geduld zodat ie niet meer knoopt.

En ik denk eerst na voor ik mijn naald ergens in een gaatje pleur.

Dus: het gaat vlotter!

En mijn goesting is nog niet over, en mijn BumbleBee-vriendje is -bweikes!-mosselen gaan eten bij zijn mama dus ik het het kot voor mij alleen om ongestoord nog nieuwe landen toe te voegen ;-)

Mijn mama gaf me ook nog de tip om regelmatig mijn handen te wassen tijdens het borduren, want 'anders gaat je doek vuil worden.'

Oke mama... will do!

Ik ben precies een kieken zonder kop, zo blijven kakelen en kwebbelen...

Maar ik laat jullie steeds creaties zien met technieken die ik al kan...

dus nu mogen jullie -willen of niet- volgen hoe ik leer borduren.

Dus als ik overmorgen de naald in de vuilbak gooi... zijn jullie daar ook getuige van ;-)

Spannend he ;-)

Ik kan al niet wachten tot ik thuis ben sebiet en verder kan borduren !

Tot later !!