Njammm...

Ik heb hier een heel erg lieve meneer die elk kwartaal (of is het 2 keer in het jaar?) langs komt met een grote kartonnen doos op zijn schouder en een brede glimlach.

De eerste5 jaren was hij stil en als hij iets zei, was het zo stilletjes dat je hem amper verstond.

Maar meneer is tegen de 2 meter.

Met lange haren in een staartje.

En nogal breed van schouder.

Dus ik vond hem hartverwarmend.

Want hij komt namelijk met suikerwafels langs,

de centjes gaan naar een weeshuis hier in de buurt om hen te steunen.

Die lieve, stille, grote, maar toch een beetje rare man kwam hier vorige week ook weer langs.

En steeds weer vergeet ik hoeveel zijn wafels kosten.

Dus steeds moet ik vragen 'hoeveel was het nu weer?'.

'5 eurootjes, zoals altijd' is dan zijn standaard antwoord.

Maar deze keer zei hij ook:

'hebt u al eens de wafels in de microgolf proberen op te warmen?

5 secondjes maar...

zo lekker dat het is, juffrouw'.

Hartverwarmend dus.

Want deze meneer doet het met hart en ziel.

Door weer en wind.

Dus ik dacht:

we proberen dat eens.

Het was wel meer dan 5 secondjes tegen dat mijn wafeltje warm was,

maar dat kan aan de prehistorische microgolf liggen die hier in de keuken staat.

Maar dear god, ZO lekker !

Lekker zoals die wafels van die lieve mevrouw die aan de carrefour soms staat...

in de koude trek bij de schuifdeuren,

uren en uren lang.

Maar steeds weer die stralende glimlach als je een wafel komt kopen bij haar.

Het waren nu niet DIE lekkere wafels,

maar ze kwamen heel erg dicht in de buurt.

Hoe komt het toch dat ik mensen met wafels steeds weer zo sympatiek lijk te vinden...? ;-)

dus...

neem een suikerwafel

(liefst afkomstig van een lieve mevrouw of een lieve meneer)

leg dat op een taloortje,

en zwier het de microgolf in.

Zéér lekker !