De Peppa-taart, voorbereiding

*gromt en puft van frustratie*

Moh mannekes toch, blogger doet vrééd vervelend en ik ben een computerdinosaurus en ik kan je vertellen dat ik geen geduldige mie ben als het om lastige upload-toestanden gaat.

 

Bij deze pers ik er met moeite een blogpost uit,

negeer ik de grillen van de krekelige heen-en-weer-springende-foto's,

en probeer ik me te focussen op wat ik jullie graag vertel

namelijk:

hoe ik de allerliefste taart voor het allerliefste meisje tevoorschijn toverde.

 

En daar hoort geen gegrommel of gevloek bij.

Dus als blogger nu alstublieftdankuwel even wil meewerken?!

 

Voila.

Dankuwel.

Bij deze gaan we dus lekker relax door.

(terwijl de foto's én ondertussen de tekst ook vrolijk heen en weer springt onder mijn cursortje... grmbl !!)

 

Bon.

 

Een taart maken voor iemand anders wil altijd zeggen:

weten wat die iemand anders graag ziet/lust/wil/en nog meer van dat leuks.

 

Feitelijk was dat allemaal nogal rap geklonken,

dat heb je als je familie bent

dan deel je zo van die rare trekjes

en blijkbaar ook voorkeuren en smaken.

 

Voor mijn botercreme probeerde ik deze keer eens iets anders.

Ja ik weet het, spannend he... zo iets nieuws proberen terwijl het deze keer eigelijk écht niet mocht mislukken.

Maar zo'n risico liep ik niet.

Ik greep alleen eens naar een andere boter als anders.

Ik probeer de laatste maanden zoveel mogelijk bio te kopen,

tot nu toe viel dat bijna altijd supergoed mee.

Dus waarom ook eens geen bio-boter?

 

Ik deed hetzelfde als anders.

Boter op tijd uit de koelkast nemen, zodat ie goed zacht is.

 

 

Bloemsuiker erbij en hup mixen maar.

Tot alles er licht en fluffy uitziet en wanneer je met je spatel in de creme duwt

er niks meer knarst.

Alle bloemsuiker moet netjes opgenomen zijn door de boter.

Zo heb je een njammie, rijke botercreme.

Perfect voor het afsmeren.

 

Voor de taart zelf koos ik deze keer voor een chocolade-cake.

Chocolade en framboos was de vraag,

welja

wat een goed idee !

Ik deed dat namelijk zelf ook.

Dus ik nam géén risico's

*woesshie!*

en deed gewoon hetzelfde als toen.

 

Ik koos voor de missisippie mud cake.

Weet je nog?

 

Omdat ik niet zo heel zeker was hoe hard het ging omhoog komen in de vorm tijdens het bakken
en -jaja- het mocht niet mislukken
verhoogde ik het boeltje met bakpapier.

Ik ben niet zo'n cake-bakker
biscuit is zo makkelijk vergeleken met cake.
Dus ik struinde voor een lange-lange-laaaange tijd heen en weer tussen de zetel en de oven
met een zenuwachtige, gejaagde blik in mijn ogen
en een wiebelde poep.

Vraag me niet waarom.
Maar dat is wat ik doe wanneer ik ofwel heel erg blij ben
ofwel heel erg zenuwachtig.
Ik begin gewoon met mijn poep te wiebelen.
Vooral als ik op mijn stoel zit.
*wiebel wiebel*

Zie je het al voor je?
Jaja.
Bon
genoeg over mijn rare kuren.

 

De cake lukte dus perfect.
Het duurde ruim 2 dikke uren voor ie gebakken was
wat dus veel zenuwslopende en wiebelende minuten zijn
en toen had ik ondertussen al zoveel gaatjes geprikt dat het arme ding al op een speldenkussen leek.
 

 Ondertussen maakte ik mijn pudding.
Want enkel framboos en chocoladecake zou wat droogjes zijn...
Pudding maak je zo.
Dat begint met broebelende melk.
 

Als je daar dan wat spul bij gooit
dan gaat dat na een tijd gezellig pruttelen.

 

Het lopende boeltje gaat dan langzaam
en soms heel snel
veranderen in een kwabberig goedje.
En dan is het klaar.

 

Voor je de cake gaat snijden of de pudding gaat gebruiken moet alles schonekes afkoelen natuurlijk.
Cake bak je best een dag op voorhand
als je hem dan inpakt in plastiekfolie en in de koelkast zet
gaat hij veel makkelijker snijden
(lees: geen afbrokkelende randen en veel gekruimel)
en je pudding,
tja,
die moet gewoon koel zijn of hij loopt van je taart af.

Ik maakte een dijkje van botercreme
(euh? dijkje? Was-da?)
En dan klotste ik royaal met frambozenconfituur tot ik geen cake meer zag.
Ik bedoel echt royaal.
Royaal royaal.
Want dat goedje trekt in je cake
en dan hou je enkel pitjes en een lichte smaak over.
Dus des te royaler je gaat
des te smeuïger je taart zal zijn
en smeuïg is lekker.
Dus smeren maar !

 

Dan zwieber je daar een goei dikke laag pudding over.

Ondertussen heb ik geleerd in de avondschool dat je pudding na afkoelen even moet doorkloppen.

Dan gaat ie mooi glad worden

wat makkelijker is om te verwerken.

Maar toen ik die foto trok wist ik dat dus nog niet.

 

Datzelfde doe je nog eens een keertje.

Remember: royaaaaal zijn !

En dan zwier je dat laatste laagje er op.

Huppakee !

 

Zei ik trouwens al dat je de onderkant van je taart moet gebruiken als de bovenkant?

Die is glad

is niet lekgeprikt

en is zonder hubbels en wubbels en bubbels.

Ik weet dat ik dat ooit al wel eens vermeld heb

maar bij deze nog eens een keertje dan.

 

Dan is het tijd om je taartje mooi af te smeren.

Alle butsen en builen weg.

Alle gaatjes en putjes dicht.

 

Alles zo glad mogelijk.

Dat moet geen massa zijn

botercreme is lekker

maar dit is cake en cake is sowieso al zwaarder dan biscuit.

Dus zo royaal je was met je vulling

zo zuinig mag je zijn met je botercreme.

 

Afsmeren gaat het makkelijkste als je de taart op voorhand terug even laat opstijven in de koelkast.

Doe dat halverwege nog eens.

Een volledige how-to kan je hier vinden trouwens.

 

 

Zo.

Nu ben je al een eind verder.

Je taartje moet nu alleen nog zijn eerste laagje suikerpasta of marsepein krijgen.

 

Misschien nog een tip voor we verder gaan:

taart of biscuit droogt uit

en da's niet lekker.

Dus wanneer je de taart op voorhand moet maken

en dat durft wel eens voorvallen

maak dan alles zo vers mogelijk

ga tot aan de fase 'afsmeren'

en zwier je taart dan de diepvries in.

Ingepakt in plastiekfolie en niet langer dan een week.

Je taart haal je de dag op voorhand uit de vriezer, in de koelkast zodat ie goed ontdooit is tegen dat je moet gaan bekleden.

 

Je kan je taart ook zo in de vriezer zetten

zonder vulling of botercreme

maar dan zal ie toch droger worden.

De vulling maakt je taart sappiger

de botercreme sluit het mooi af zodat ze zachter en verser blijft.

Het is maar een tip...

 

Zo.

Verder naar het bekleden.

Ik maakte al eerder een volledige how-to.

En ik gaf nog een geweldige tip ook.

 

Natuurlijk was mijn kleurtje van suikerpasta een voor de hand liggende keuze.

Dat krijg je met drie dames

en een überschattig kwartje

die nogal zot zijn van alles dat roze is.

 

 

Gans de taart is nu klaar voor het echte werk.

Het versieren en decoreren.

Het stressen was voorbij.

 

Ik wist dat de taart lekker was

want ik had ze al eerder gemaakt

(eneuh, ik pulkte er nu ook een stukje af, een mens moet toch zeker zijn!)

ik wist dat de vulling njammie was

want daar proefde ik ook van.

En suikerpasta smaakt naar suikerpasta

dus dat zat ook goed.

 

Ik wilde jullie een volleeeeedige blog geven over heeeel de taart.

Bij nader inzien was dat misschien een beetje niet-zo-slim.

Niet alleen ben ik helemaal kierewietis geworden van dat heen en weer gespring

en ben ik bijna in staat de laptop richting venster te zwieren

maar ik heb nogal veel foto's van de versiering

jaha seg, het is dan ook wel veel foto's waard, toch?

en ik wil nu ook niet dat jullie in slaap sjokken achter je scherm.

 

Dus de rest is netjes voor een volgende keer.

Laten we hopen dat blogger dan uit zijn chagrijnige bui is

en me gewoon weer liefjes al mijn foto's laat uploaden

op de normale manier.

 

Zoniet ga ik mijn bumblebee-vriendje stalken tot hij met zijn IT-brein een oplossing verzint voor mij.