Ik heb een nieuwe werkplek.
Weeral.
Bon ja... eigelijk nog steeds dezelfde als toen ik zei dat ik een nieuwe werkplek had.
Maar we hebben gewoon een nieuwe stek gekregen.
Een nieuwe werkplek-stek.
Het kleine zusje van het de andere werkplek dus.
Ofteja.
Het kleine zusje dat boven het hoofd van het oudere zusje gegroeit is.
Want zo gaat dat meestal met die jongere zusjes.
*hup* en die snotneus is groot.
Wat ik eigelijk wilde zeggen...
want ik wijk weer af
is dat we dus een nieuwe werkplek-stek hebben.
Bij die nieuwe stekkeplek-plekkestek hoort wanorde en beginnersfoutjes.
Geloof me, ik druk me vrij miniem uit nu.
Niettemin zijn we er allemaal zeer fier op.
Precies of we hebben er zelf iets mee te maken.
De bazen... die hebben er wél iets mee te maken.
Je hebt mijn baas.
In meervoud, want ik heb er eigelijk twee.
En dan heb je de bazen van mijn bazen.
Daarboven staat de baas van die baas van mijn bazen.
En daar boven staan dan DE bazen van de baas van die baas van mijn bazen.
Met nog een heleboel kleine baasjes er tussen, waar ik hoogstwaarschijnlijk geen weet van heb.
DIE bovenste-bazen...
die zijn ook wel heel erg fier op de nieuwe werkplek-stek.
Om te tonen hoe fier juist,
komen ze dan ook regelmatig eens kijken.
Naar de stekkeplek-plekkestek.
Te pas en te onpas.
Soms ben je er voor gewaarschuwd.
In een fluistertoon, in mijn rechteroor, door één van mijn bazen,
enkele luttele seconden voor ik in het gezicht der hogere bazen loer met een 'oink?' uitdrukking op mijn eigen snuit.
Soms moet je het doen met een niet-te-begrijpen-hoofdknik of een zeer grappige maar rare gelaatsuitdrukking.
Van mijn bazen.
Richting mezelf.
Die dan moet zeggen 'BumbleBee, ze zijn er weer!!'.
Maar die dat eigelijk niet zegt.
Die me feitelijk alleen maar onnozel doen grijnzen,
want wat wil die rare meid NU weer zeggen zonder iets te zeggen?
Maar lachen is goed.
DE bazen hebben graag dat je lacht.
Het feit dat ik 'onnozel' lach, dat zien die toch niet.
Denk ik dan.
Hoop ik dan.
Soms.
Soms weet je gewoon niet dat ze komen.
En komt er ineens, in het midden van je werkendag een vreemd personage met uitgestrekte hand en snuit naar je afgelopen.
Waarbij je direct het reflex hebt om alles dat je in je buurt hebt tegen je aan te drukken als schild tegen die aanslag op je personal bubble.
Nooooo tutsjie de bubble !!
Als je dan 3 tellen later beseft:
oepsie... dat is weer één van DIE bazen.
Dan sta je daar mooi...
met
dat-hemdje-dat-een-body-is-maar-dan-natuurlijk-een-body-met-een-string-ipv-een-deftige-slip
tegen je aangedrukt en een verschrikte uitdrukking op je gezicht.
Voor je die wachtende hand kan gaan vervoegen met je eigen klammige exemplaar,
moet je die eerst vantussen die string pulken.
Want dat kreng was je juist aan het rechttrekken,
zo snel je kon
en met zo min mogelijk aanrakingen als mogelijk.
Wie verzint dat eigelijk?
Body's zijn sowieso al jakkie.
Maar een body met een string?
Komaan.
Professioneel als ik ben negeerde ik zowel de *plof* van mijn geliefkoosde bubbel die in flarden vaneen sprong,
als de gezichtsspiertjes die automatisch in een gigantische -zeer onprofessionele- grijns wilde springen.
En stak ik met een uitgestreken gezicht en een nauwkeurig in de plooi gelegde glimlach mijn ontwarde en eigelijk niet zo klammige hand richting de zijne.
'hallo, ik ben BumbleBee'.
Zo snel de vriendelijke maar lichtelijk verwarde meneer met enkele stappen zich ver genoeg van mij verwijderd had
greep ik in een groots gebaar richting walkie-talkie.
gosh i looooove die dinges!
om alle niets-vermoedende collega's te waarschuwen om hun handen uit schaamtelijke posities te wurmen en even droog te vegen want meneer x kwam er aan.
Steeds weer fijn...
om zelf ook even een gekke hoofdknik,
gefrezel in je oor
of waarschuwende opengesperde ogen te krijgen.
Alleen moet er steeds weer één persoon zijn die de eerste slag op neemt.
Dat hemdje-met-een-string aan?
Dat ligt vooraan in onze werk-plek-stek.
En vanaf nu ben IK niet meer diegene die dat gaat opvouwen.
Om meerdere redenen.
En meneer X?
Dat was een vriendelijke meneer.
Vooral toen hij nogmaals op dezelfde manier zich kwam voorstellen
en nadien pas besefte dat hij in herhaling viel.
Vriendelijke meneer...
ik hou wel van mensen met een beetje een geheugenprobleem.
Dat maakt dat ik niet 'dat-meiske-met-hare-string' ben.
Stel je voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten