Heb je een momentje?

Ik...

ik moet jullie iets bekennen.

Ik zit tegenwoordig met een klein probleempje.

Ik lig er wakker van.

Ik sta er mee op en ga er mee slapen.

Volgens mij heb ik dringend hulp nodig !

Ik...

ik heb iets...

Ik ben er zot van.

Nee wacht,

eigelijk hou ik er gewoon van.

Dat klinkt nog niet helemaal hoe ik het zou willen,

laat ons zeggen...

ik kan het niet missen.

Ik kan het écht niet missen.

En nu... nu moet ik het missen.

En gut, ik zal het geweten hebben.

Zowat overal zie ik verwijzingen,

op elke hoek van de straat... elke gesprek met nietsvermoedende mensen,...

Ook bij elke blik in het rond zie ik iets dat me er aan doet denken.

Een voorwerp daar, een vorm ginder, een geur of een herinnering...

Ik voel aan de kleinste vezel van mijn lijf dat ik het nodig heb.

Mijn handen jeuken verschrikkelijk

mijn vingers tintelen alsof ze elke moment uit hun vel gaan barsten van ongeduld,

mijn ideeën gillen en krijsen om ter luidst, met hun kleine schriele stemmetjes.

tot ik een hoofd vol scheeuwende krengen heb

waar ik zelfs na ettelijke keren verwoed heen en weer schudden geen einde aan kan maken.

Nope.

Dan heb ik er nog eens hoofdpijn bovenop.

En ook rare mensen die nog raarder naar me kijken.

Misschien omdat ik nu ook een tikkel meer dan anders in mezelf praat.

Of omdat ik constant mijn kleine notitie-boekje bovenhaal om daar dan in te beginnen krabbelen als een volleerde zottin.

Inclusief binnensmonds gemompel en blinkende oogjes.

Daverende handjes.

En een trillipje.

Ik heb een klein probleempje.

Ik besef dat het misschien iets groter is dan gedacht...

misschien zijn dit afkickverschijnselen?

Maar ik wil helemaal niet afkicken !!

Ik reageer ook snibbig als één van die piepstemmetjes uiteindelijk toch toegeeft

en met een zoplipje zegt:

'oke...misschien later dan?'

Neeeeehe!

Nu !

Maar nu gaat het helemaal niet...

want ik heb dat andere probleempje ook nog.

Waardoor mijn eerste probleem ontstaan is.

Ik heb eerst een oplossing nodig voor mijn éne probleem...

voor ik aan het andere kan werken.

Daarom een klein, onschuldig oproepje.

Kan iedereen alstublieft enkele luttele minuutjes naar me verzenden?

Die momenten dat je even niet weet wat doen?

Die enkele tellen dat je wacht tot je oven *ting* doet?

Elke seconde dat je even niet nodig hebt?

Ik geef ze terug hoor,

ik wil ze alleen eventjes lenen.

Allemaal samen bundelen...

Mijn inspirerende, creatieve ideeën zullen u dankbaar zijn,

want hun keeltjes zijn bijna schor geroepen

in hun poging om mijn aandacht te trekken.

Mijn hoofd zal u ook dankbaar zijn.

Mijn collega's ook.

Zei ik al dat ze me raar vinden?

Wel ja... sinds ik nog meer dan anders in de verte staar terwijl ik luister naar die schriele stemmetjes in mijn hoofd...

is dat er niet beter op geworden.

En mijn vingers en jeukende handen...

Ik mis het zo...

het prullen

frullen

friemelen

frutsen

freubelen

Volgens mij...

ben ik verslaafd.

Dus als iemand de contactgegevens bezit van een hulpgroep-voor-tijdloze-creatieve-madammen-met-afkickverschijnselen.

Let me know !

Dank u !