Mijn eerste -eigen- naai projectje

Naaien

al lang wil ik het kunnen, maar eigelijk dacht ik steeds dat het super ingewikkeld is.

En dat ik daar veel te ongeduldig voor ben.

Het eerste is niet waar.

Het tweede wel ;-)

Ik wilde hartjes voor in onze kerstboom,

maar eigelijk kom ik daar dan altijd op het laatste moment mee af.

Dus da's ook niet al te clever.

Dan komt er nog eens bij dat ik eigelijk helemaal niet kan naaien.

Klein detail natuurlijk.

En dat ik helemaal niet weet hoe een naaimachine werkt.

Laat staan dat ik ermee KAN werken.

Het is me dan toch maar mooi gelukt.

(olala, wat voel ik me zeer zelfingenomen nu ik dat kan typen...)

Het ging niet van een leie dakje.

Als in:

ik vloekte en sakkerde er op los.

Zodat mijn Bumblebee-vriendje weer grote ogen trok en richting computer vertrok om daar te zitten grijnzen met mijn verbale uitspattingen.

Goed dat ik mijn Bumblebee-zusje-noodlijn nog had,

ze gaf me spoedcursus 'hoe moet ik de machine aan de praat krijgen'.

En nadien ook nog s.o.s hulp toen ik een gevecht had verloren tegen de draad.

Jaja, lach maar.

Nu is dat grappig.

Op die moment schiet er van mijn deftige opvoeding

waar we streng bekeken werden als we durfden vloeken

en jarenlang op een nostalgisch 'hier vloekt men niet'-bordje moesten aankijken

niet veel meer over.

In feite...

bloos ik nadien steeds als ik er aan denk hoe hard ik me daar toch steeds weer in kan opjagen.

Hobby is fun.

Jazeker.

Maar niét als je eigelijk not a clue hebt waarmee je bezig bent.

En raar genoeg begin ik altijd zo.

Gewoon te ongeduldig om alles eerst eens uit te proberen en te testen,

opzoekwerk of raad vragen bij mensen die het wél weten.

Ho maar.

Wijsneus.

Maar het is gelukt.

Néh.

Ik heb niet veel foto's van mijn voor-tussen-vlak na proces.

Gewoon omdat ik letterlijk mijn handen nogal vol had aan die machine.

Jeetje... ik ben nogal dikwijls de bocht omgevlogen aan hoge snelheid...

dan dénk je niet aan foto's trekken hoor.

Veel meer dan:

'grrrrrrrr-waarom-lukt-da-nu-nieeehieee!!' gedrein komt er dan niet uit.

Inclusief het stampvoeten.

Oja.

Dacht je echt dat het steeds zo vanzelf gaat bij mij?

Think again.

Zullen we nu maar gewoon wat foto's laten zien?

Want ik blijf maar verder zeveren.

Ik tekende hartjes op een dik karton.

(zie...pizza eten is nuttig, want je krijgt daar een ferme stevige kartonnen doos bij die voor allerhande dingen bruikbaar zijn.)

En die knipte ik uit.

 

Dan tekende ik mijn hartjes op de stof...

Driegen en dergelijke...

daar ben ik te lui voor.

Dus wriemelde ik dat zo onder het naaivoetje.

Ik vergat wel om mijn draad vast te naaien.

Je weet wel.

Heen-weer-en terug verder.

Zoals elke normale mens doet.

Ik vergat dat dus.

Zo'n 3 keer ongeveer.

Wat ik nog vergat, is dat mijn hartjes een lintje moesten hebben.

Dat vergat ik ook zo'n 4 keer.

Mijn 5de hartje was én met een vastgenaaide naad,

én met een lintje.

Bij de hoekjes was ik wat kort door de bocht gevlogen...

en van 'regelmatige steken' spreken we ook niet.

Laat staan zonder hobbels en wobbels.

Maar kom ja,

niet beginnen vitten he.

Dus ik naaide.

En vloekte.

En nét wanneer ik zoiets had 'heeeeeey ! Dat lukt hier ferm, zie je wel? Naaien is niet ZO moeilijk'.

Vreette de naaimachine een stukje onderdraad op.

En moest ik dat gaan zitten lospulken.

Dus ik vloekte maar weer.

En na een tijd...

ging het eigelijk wel goed.

Maar no way dat ik dat nog durfde denken.

Ik ben immers niet helemaal dom.

Ik vulde de hartjes op.

En naaide ze dicht.

En KIJK !

Mijn eerste naai projectje was een feit !

Omdat ik wat aan de late kant begon...

zijn het er niet zo héél erg veel geworden.

Degene zonder lintje foefelde ik tussen de takjes.

Dat ging even makkelijk.

Dus één van de dagen spring ik terug achter de naaimachine.

En doen we er nog een heel stel bij.

Haja... want er komt weer een kerstmis aan ;-)