Happy Monday, week 8

Week 8 zijn we al.

Ongelofelijk, toch?

 

Vorige week was het een weekje vol leuke momenten en happy gedachten.

 

Vorige week werd ik in één dag plots een gans jaar ouder.

O boy.

*bam* en op naar de 30.

*eek!*

 

Maar bon.

Een voordeel van die dag is dat ik overstelpt werd met leuke cadeautjes en lieve wensen.

Zo heb ik een prachtig kerstlandschapje

om lekker te freubelen.

Met naald en draad.

Iets over mijn kunnen,

maar gelukkig heb ik mijn bumblebee-mampje om me te helpen.

En het terug te gaan halen buiten

moest ik het in een kolere door de venster zwieren.

 

Mijn lieve zusje had ook een prachtig cadeautje,

dat ik voor alle veiligheid -letterlijk- in een glazen kast zet

om dan regelmatig mijn neus tegen te duwen

en te 'oooh'-en en te 'aaaaah'-en.

 

Bumblebee-vriendje...

hij sprong binnen in mijn twee favo winkels.

Eentje is deze.

Echt waar.

Ik ben geen reclam-maker-van-winkels als ik niet 185% content bent.

Maar dat is daar gé-wel-dig.

 

En de andere is eigelijk geen favo winkel...

wel omdat ik daar kan vinden wat ik nog nergens anders zo dicht in de buurt vond...

maar niet omdat het toch niet zo mijn ding is.

Maar hij vond er dit:

 

 

Niet nodig om te zeggen dat ik een ganse week al als een kieken zonder kop heen en weer ren tussen mijn cadeautjes zeker?

Van het ene naar het andere

niet wetende wat eerst doen

en wat nu eigelijk het mooiste te vinden.

 

Happy-happy-happy.

Overdreven verwend ben ik.

Echt.

 

Bon.

Genoeg gestoeft nu.

 

Over naar de rest van de week.

 

Ik kweelde weer vollebak mee met allerlei moois in de auto.

Ligt dat aan mij,

of is het gewoon een feit dat er écht goede muziek op de radio komt de laatste tijd?

Allemaal zo schoooon jong !

 

We kregen ook sneeuw die week.

En hagel.

Scherpe hagel.

Scherpe, kleine, venijnige, tuttige hagelbolletjes.

Die pijn doen als je ze volle fare op je neus krijgt.

 

Maar kom ja.

Schoon was het.

En gezellig ook wel.

Grappig ook.

 

Grappig om te merken hoe je ineens toch een stap rapper zet

als die krengen in je tere huid knabbelen en knauwen.

We waren op weg om een volgende belangrijke kribbel te zetten.

 

Waar ik te horen kreeg dat ik weer langs de meneer-die-mijn-bloed-pikt zou moeten.

Bwleighk !

Of het nu mijn *toe nuuuuuhuuu* snoet was,

of het feit dat het mijn dag-van-het-jaar-ouder-moeten/mogen-worden was.

Of gewoon omdat ik kerngezond ben

*krijgt hoestbui en veegt snot aan mouw af*

ik weet het niet.

Maar ik weet wél dat die stoute meneer deze keer géén bloed van mij krijgt.

Néh.

 

Goed nieuws dus.

Want én een kribbel.

En ik mag mijn bloed houden.

Fijne dag was dat.

 

Voor de rest amuseerde ik me te pletter met mijn valentijnsweek.

Ik gniffelde ook nog wat verder met mijn geheimdoenerij.

Ik wiebelde samen met bumblebee-vriendje met mijn poep.

Waarom?

Gewoon.

Plezant.

 

Ook eens proberen.

Gewoon gaan staan.

Poep naar achter,

en *wiebele wiebele*.

Zeker weten dat je begint te lachen.

 

En dan nog ééntje.

Ik hoorde vandaag iets.
*twiet-twieterdetwiet!*

De vogeltjes zijn terug !!

Maar echt jong ja.

Luister maar eens een keer goed.

Niet zo hier en daar een arm bevroren ding dat nog net een schorre piep kan voorbrengen.

Maar terug een half orkest

lekker op dreef om je weer veel te vroeg 's morgens wakker te tweeten.

Ow.

Da's iets anders zeker?

 

Ik denk zo.

Zo heel stilletjes zo.

Dat de lente op komst is.

Als DAT geen goed nieuws is !