Happy Monday, week 9

Happy Monday is een initiatief om iets vrolijker door het leven te huppelen.

Meer lees je hier.

 

Weekje 8 werd een weekje van snoteren en snutten,

hoesten en niezen...

vooral ook -compleet met flubberledematen- in de zetel hangen.

 

De helft van de week ging aan me voorbij in een slijmerige

snoterige roes.

 

Voila.

Nu jullie helemaal verstrikt zitten in dat mentale beeld.

Kunnen we verder.

 

Het werd dus een korte week

want je denkt:

och, ik kan vanuit de zetel ook nog creatief zijn

of positief denken.

Think again.

 

Je kop zit vol snot.

Het creatieve of positieve deel heeft daar niks meer te zoeken dan.

 

Ofwel?

Want ik stoefte vorige week schaamteloos met mijn nieuwste aankoop,

en die lieverds lagen daar -maar echt- te wiebelen van ongeduld.

Dus ik perste en protte

in verschillende fases

met een concentratievermogen van een peuter

er toch een zeer basic maar kleurrijk iets uit.

 

Om dan 185 keer

op en neer wiebelend van contentement

te checken bij bumblevriendje dat het toch echt wel mooi gelukt was.

 

Die dan

netjes zoals met scha en schande geleerd

me verzekerde dat het er prima uitzag.

Voor 184 keer.

De laatste keer knikte hij,

met een licht geamuseerde

of was het een geërgerde?

blik in zijn ogen.

 

Voor alle copic-liefhebbers-kenners

don't shoot me...

ik bén een beginnertje.

 

 

Nog veel bij te leren,

maar het begin is er.

 

Bon.

Over naar de rest van de week.

 

Ik had tijd genoeg om na te denken over projectjes,

leve pinterest op een -very fancy- gsm.

 

We leerden nieuwe mensen kennen.

Lieve mensen die we nu-nog-niet-maar-binnekort-wel heel dikwijls gaan zien.

 

We sloegen ook aan het tekenen.

Ik tekenen.

Bumblebee-vriendje meten.

Meten en tekenen dus.

 

En we volgden mijn mealplanner netjes...

want op zaterdag mochten we pizza eten.

Als dat zo maar één keer in de maand mag

dan smaakt dat jong !

 

Ik stak mijn tong uit naar iedereen die krom ging van het lachen met mijn uitspraak.

De 'n' was een 'b' deze week.

Blijkbaar werkt dat op de lachspieren.

 

Met als resultaat dat ik meer met mijn tong buiten mijn mond moest rondlopen,

dan iets anders.

Niet praktisch.

Dus ik schakelde halverwege over naar een vernietigende blik.

Die nogal waterig was dus niet echt juist overkwam.

Waardoor het projectiel der vernietiging steeds lichtelijk verward reageerde

waardoor ik dan weer in mijn lach schoot.

 

Het werd dus een week vol lachen met eigen miserie.

Een dagje mag je wentelen in zelfmedelijden

je mag dan dan ook nog eens uitbereid in het rond smeren op je persoonlijke blogpagina

heb je'm? Uitsmeren... 't was van toepassing hoor...

en dan...

dan haal je daar het positieve uit.

 

Want.

't is toch allemaal wel een beetje grappig

als zowat iedereen op de werkvloer zelf ook aan het snoteren geslagen is.

Ook grappig om halverwege een verkoopsgesprek de keuken in te vluchten

omdat je neus beslist een rondje te lopen.

Grappig dus.

Ziek zijn is grappig.

 

Een beetje...

toch?