#wijvenweek: dinsdag 13 maart

Dag 2  –  Guilty pleasures en kleine kantjes

Eerlijk?

Ik hou van de kleine kantjes van mensen.

Die kantjes die de meeste angstvallig proberen te verstoppen?

I love them.

Ik ben dus niet beschaamd om toe te geven dat ikzelf er ook compleet bol van sta.

Gekke maniertjes die wenkbrauwen doen fronsen

stopwoordjes

onzekerheden

vlijmscherpe kantjes

gewoontes waar ik iedereen zot mee maak

...

ik heb ze.

Ik ben me er niet altijd even hard van bewust.

Maar nu ik een nieuwe job heb,

met nieuwe collega's

nieuwe regels...

Nu valt het toch wel op,

dan weet je pas hoe gewend iedereen je was in je 'oude omgeving'.

Je werd aanvaard zoals je bent.

Niemand keek nog raar op.

Scherpe randjes of gekke bewoordingen die wat stroef overkomen werden bedekt met de mantel der...euh... gewoonte?

En er werd gewoon overgepraat of eens kameraadschappelijk mee gelachen.

Nu niet.

Amai mijn botten.

Elke uitspraak,

spontane verzuchting,

overdreven vlotte benadering,

volkse bewoordingen,

gewoonte-maniertjes,

...

alles gaat onder de loep der analysering.

Ik zie wenkbrauwen fronsen.

Een blik van 'o jee... da's een rare' gewisseld worden.

Geschuifel van ambetantigheid.

Kleine spotglimlachjes die de mondhoeken doen krullen.

En vooral:

veel opengesperde ogen van verbazing.

O nee.

Ik beeld het me niet in.

Ik vrees dat ik zelf nu nog maar pas terug besef,

dat ik een rare mie ben.

Dat ik anders denk over veel zaken.

En vooral:

dat ik daar mijn hand niet voor omdraai om dat dan ook uit te spreken.

Ofteja.

Tot zover eigelijk.

Want na 3 weken van 'oepsie' momenten rank aan elkaar te rijgen,

begin je op te letten met wat je zegt,

en hoe je het zegt.

Als een klein onzeker kuikentje hippel je dan in het rond.

Je vermijd oogcontact,

uit schrik dat ze je neer gaan sabelen.

Je fluit jezelf terug als je iets wil gaan vragen

want 'had ik dat nu zelf al niet moeten weten?'.

Je glimlacht fijntjes als ze eens iets zeggen waarmee je het eigelijk niet eens bent...

om dan richting toilet te crossen om daar hartgrondig eens met je ogen te rollen.

Klinkt bekend?

Ik kende dat nog niet.

Nu wel.

Twee dagen.

Dat was de termijn dat ik het vol hield.

Tot iemand-die-mijn-haren-ten-bergen-doet-rijzen besloot om eens op mijn zeer gevoelige tenen te gaan staan.

Toen ging mijn oogzenuwtje trillen.

Mijn neusgaten sperden zich open.

En mijn ogen vernauwde zich tot spleetjes.

Ik ben er bijna zeker van dat er stoom uit mijn oren kwam ook.

Toen verloochende ik mijn belofte aan mezelf dat ik ging zwijgen en braaf ging knikken,

en flanste ik er gewoon uit wat ik dacht.

Samen met 2 dagen van opgekropte frustratie.

Zo.

DAT deed deugd.

Als ik juffrouw-ik-smeer-mijn-gezicht-vol-bruine-creme-en-doe-precies-alsof-ik-het-hier-voor-het-zeggen-heb-maar-ben-eigelijk-maar-gewoon-een-trienemie voor de eerste keer zag...

wist ik al dat we een aanvaring gingen hebben ooit.

Ken je dat?

Zo iemand zien.

En denken 'o jee, ik mag u niet'.

Dikwijls weet je niet waarom juist.

Maar je weet wél dat die persoon je niet aan staat.

Meestal.

Gaat het over vrouwen of dames of meisjes die gewoon véél knapper zijn dan jezelf.

Of veel beter gekleed.

Of veel hipper.

Leuker.

Toffer.

En dan moet je die dames niet.

Gewoon.

Omdat jij jij bent. En niet haar.

En eigelijk wil jij haar zijn.

Snappie?

Deze trienemie bekeek MIJ zo.

Terwijl ik -eerlijk waar- niks heb dat zij niet heeft.

Buiten een contract nu.

Bij de nieuwe job.

Terwijl zij 'maar' een studente is.

Néh.

Dus NU mag ze me zo wel bekijken.

Oepsie.

Not nice.

Enfin.

Ik flanste het er dus uit.

Tegen mijn 'baas'.

En ik verwachtte een uitbrander van jewelste.

Tenslotte hoor ik dat niet te doen.

Gewoon iets er uit flansen.

Het enige dat ik kreeg was een klein lachje.

En een twinkeling in de ogen.

Geen uitbrander.

Wel een zeer positieve evaluatie nadien.

Want:

'ik heb het hart op de tong'

En ik ben 'teamgericht',

want ik kwam het zeggen als er iets me scheef zat.

als dat geen understatement is...

En nog meer van die fancy woorden.

Wel.

Daar stond ik dan.

Blozend als een dom schaap.

(hoe weet JIJ dat een schaap niet bloost? Want DAT wilde je zeggen, toch?)

Ik kreeg de job.

Want zowel mijn directe baas,

als degene daar boven...

vonden mijn eerlijkheid een geweldig pluspunt.

Oja.

Ook tegen 'die baas daar boven' ben ik zo brut af eerlijk geweest.

'kent u ons bedrijf'.

Nope.

'heeft u ervaring in deze sector'.

Nope.

'heeft u eerder al eens met een groep vrouwelijke collega's gewerkt?'

Nope.

'bent u daar dan niet een klein beetje ongerust over'.

Jap.

Niet moeilijk dat ik bijna van mijn stoel viel toen ze belden om te vragen of ik alstublieft op test wilde komen...

'euh? wablieft? Ikke?'

*proest*

Wel.
Ik heb die kleine kantjes nog steeds.
En de collega's kijken nog altijd raar op als ik door de werkplek huppel.
Ik huppel soms ja.

Ze kijken niet raar als ik de snoeppot aanval.
Maar wel alle oranje exemplaren met een rimpelneus aanzie en dan toch maar in een hoekje leg en naar het volgende grabbel.
Want dat doen ze blijkbaar allemaal.
Vertel me eens waarom ze nog oranje snoepjes maken? Niemand eet dat graag !!

Ze kijken allemaal met ingehouden lach hoe ik nog steeds worstel met de telefoon daar.
Die is namelijk 'actief' zo snel je het van de houder neemt.
Niet zoals de mijne vroeger: afnemen, op groen hoorntje klikken en dan pas ben je 'on line'.
Dus zo gauw de telefoon rinkelt,
moet ik grijnzen.
Als een dom schaap ja.
Want die eerste 15 keer drukte ik op het groene telefoontje,
om dan verbaasd en licht verontwaardigd te kijken als ik geen antwoord kreeg op mijn begroeting van 2 zinnen lang.
Ha nee.
Want ik had afgedrukt.
Nu geeft dat als resultaat dat ik zo houterig en hakkelig reageer.
Want mijn verstand weet dat ik niet mag afdrukken.
Maar het gewoonte-deel wil dat nog altijd wel eerst doen.

Grappig.
Vinden de collega's.
Grappig,
vind ik eigelijk zelf ook wel.

Mijn voorliefde voor de kleur roze is hen ook al opgevallen.
Maar de ene heeft het daar voor groen.
GRASgroen.
Geen gewoon groen.
en als ze dan iets grasgroen ziet...
is het nu toch wel juist haar stijl niet zeker?

Nog iemand wil enkel pasteltinten aan doen.
En bloemetjesprinten.
En HAAT jeans.
(terwijl ze er zo mooi mee staat!!)

Dus eigelijk ben ik niet zo raar met mijn gewoonte om steeds op z'n minst één kledingstuk of accessoire in het roze aan te hebben.
Misschien ben ik eigelijk in het algemeen helemaal niet raar?
Misschien moeten we het 'uniek' noemen.

Ik ben uniek.

Jij ook?