#wijvenweek: donderdag 15 maart

Donderdag 15 maart - Dromendag

Dromen zijn bedrog.

Zeggen ze.

Ik vind 'ze' maar niks.

Ze hebben geen gelijk ook niet.

Zeg dat ik het gezegd heb.

Ik heb mijn droom waargemaakt.

Mijn meisjesdroom.

Iets waarvan ik al kind zei:

dat wil ik doen.

En geen enkel levend en niet levend wezen kom me er vanaf houden.

Dus ik deed wat ik zei dat ik ging doen.

Trots dat ik was, de dag dat het zover was.

Trots dat ik bleef, al die jaren...

en trots dat ik nu nog steeds ben,

ookal is het leuke avontuurtje voorbij.

Ik heb mijn kinderdroom waargemaakt.

Voila.

Hoeveel mensen kunnen DAT zeggen?

Dus dromen zijn bedrog?

Nee hoor !

Je moet er alleen KEI hard voor willen werken.

Want je droom komt zo eens niet een keertje voorbij wandelen of zich op je schoot nestelen.

Je moet er iets voor doen.

En...

Dat doet iets met je.

Je droom verwezelijken.

Maar raar genoeg komt er snel weer een droom in de plaats.

Zo gaat dat nu eenmaal.

En ik ben een dromer.

Mij betrap je meermaals per dag met mijn hoofd in de wolken.

Ergens ver weg.

Praat maar raak dan,

ik hoor je toch niet.
Het kan ook zijn dat ik je gewoon bewust negeer...
aan jou om het verschil op te merken dan ;-)

Ik kan je een lijst geven van dingen waar ik over droom.

De ene al wat praktischer en haalbaarder dan de andere.

Maar zeg nooit nooit.

Zo droom ik van een wereldreis.

Ik mijmer over godverlaten stranden en niks anders rond me dan zee.

Maar eigelijk...

hou ik niet van niks anders dan zee rond me.

Voor me, oke.

Achter me, oke.

Maar ik sta graag met mijn voetjes op de grond.

Letterlijk dan.

Ik begin al bijna te hyperventileren als ik dénk aan niks dan zee rond me.

(EEK ! wiebelendewiebel onder mijn voeten en niks dan nat water rondom!!)
The horror !

Maar toch droom ik er over.

Lijkt me zalig.

Not gonna happen.

Niet alleen het zee-issue.

Maar mens, als er nu iemand is die graag in haar eigen bed slaapt,

haar eigen zetel ligt,

en haar eigen dagdagelijkse routine heeft...

dan ben ik het wel.

Een weekje er tussenuit...

da's oke.

Dus misschien doe ik ooit wel die wereldreis?

Maar dan in stukjes en brokjes?

En om eerlijk te zijn.

Een echte wereldreis hoeft niet zenne.

Bepaalde delen van de wereld hoef ik niet te zien.

Ik vind het maar niks om tussen de leeuwen te zitten.

Of tussen de cactussen.

Bon.

Waar ik ook van droom is een eigen knutselwinkel.

Een hobbywinkel.

Mensen een hobby aanleren,

helpen om creatief te zijn.

Samen prullen en prutsen.

Eigen spulletjes verkopen.

Gezellig freubelen samen.

Kinders leren hoe ze moeten kliederen,

hoe ze iets moeten maken en creeëren.
Leren hoe ze zich moeten vuil maken
want die kinders van tegenwoordig kunnen dat precies niet meer.

Lijkt me geweldig.

Tot ik aan het papierwerk denk.

En de miserie.

Been there, done that.

Not gonna happen.

Zo denk ik ook over kindjes.

Je weet wel.

Grote oogjes.

Wipneusje.

En een longinhoud om heel de buurt bij elkaar te gillen.

Dat groeit dan op, tot een klein patéke,

dat op je af komt waggelen met uitgestrekte armpjes en een grote glanzende snottebel die richting mondje druipt.

Not gonna happen.

Anytime soon.

Euh.

Ik ben een dromer.

Maar misschien ben ik een beetje te praktisch geworden doorheen de jaren?

Wacht wacht!

Ik heb er nog eentje.

Ik wil ooit een boek schrijven.

Geen roman,

ik ben niet romantisch genoeg voor een roman.

Geen bloederig boek ook niet.

Dat krijg ik nooit getypt.

Maar iets leuks.

Vrolijk.

Fris.

Fleurig.

Dat lijkt me wel wat.

(not gonna happen zeker?)

Een mens mag toch dromen he...