#wijvenweek: zaterdag 17 maart

Dag 6 - Het multitaskende superwijf

Ik ben een multitasker.

En ik ben een superwijf.

Dus:

Ik bén een multitaskend superwijf.

Hoe komt het dan dat ik het zo moeilijk lijk te vinden om dingen op te sommen waarop ik trots ben?

Beetje verlegen,

hmm?

Are we?

Laten we daar eens rap komaf mee maken se.

Ik stelde de vraag aan mijn Bumblebee-vriendje.

Niet zo bijster slim van me blijkbaar...

'waar ben ik trots op?'

Na wat gememel en getaffel kreeg ik dan uiteindelijk toch een antwoord.

'Op uw bakkunsten?'

'Op uw gekwebbel?'

'Luieren?'

Oink?

Jawadde.

*proest*

Maar oke,

ergens heeft hij een punt.

Want.

Ik ben trots op mijn bakkunsten.

Kunsten met een klein K.

Of eigelijk ben ik gewoon fier op mijn vorderingen.

Een jaar of twee kreeg ik het in mijn knoken dat ik wilde leren hoe ik zo'n cake moest versieren.

Mo mannekes.

Ik kon helemaal niet bakken.

Geen omelet.

Geen cake.

Nada.

En feitelijk vond ik dat helemaal niet lekker ook niet.

Maar.

Als ik iets in mijn hoofd heb...

Dus ik schuimde de boekenbeurs af,

de boekenwinkels,

het internet,

...

En begon er aan.

Nu.

Het eerste exemplaar was niet zo heel erg geweldig.

Maar ik prutste en frulde verder.

Leerde hoe ik deftig moest afsmeren.

Hoe ik beter kon organiseren.

Et voila.

Dit is nummer drie.

En ik was vertrokken !

Dus voor mijn lieve zusje maakte ik een mini-taartje als taartje 5.

En nog niet zo lang geleden een 'kerstige' taart.

Taartje 7.

En de laatste tot nu toe was er eentje in de winterse sfeer.

Taartje 8.

Glunderen dat ik doe.

Als het taartje af is,

en ik dat langs alle kanten kan bekijken en bewonderen.

Zo'n 85 keer vraag ik dan aan vriendje of het wel écht mooi is.

(jaja, ik vewacht dan effectief 85 keer het juiste antwoord)

Zo fier als een gieter,

als ik met een taartje afkom bij iemand

en ze 'oooh'-en en 'aaaah'-en over hoe mooi het toch wel niet is.

Dus oke.

Daar ben ik fier op.

Dat gevloek en gesakker tussendoor,

als iets niet lukt.

Laten we er voor de makkelijkheid maar even tussenuit.

En we doen maar alsof het allemaal wél lukt.

Bij deze krijg ik weer KEI veel goesting om een taartje te gaan bakken !!

Bon.

Mijn gekwebbel, was het volgende dat mijn lieftallige vriendje zei.

*phuh*

Ikke? Kwebbelen?

Moh.

IKKE?

Ja dus.

Ik ben een tater.

Een kwebbel.

Een tuttemie die geen 5 minuten haar mond kan houden.

Ik kan er ook niks aan doen,

het is sterker dan mezelf.

Ik wijs mijn mama als schuldige aan.

Geen excuus,

neeeenee.

Dat is ook zo'n kwebbel.

Maar nu ik er bij nadenk.

Dat IS een talent.

Geweldig vond ik dat vroeger,

ze kwam iemand tegen en hup ze waren aan de babbel.

Niet dat ik luisterde naar wat die volwassen mensen zeiden,

toen ik zelf nog kind was.

Even was dat oke.

En dan begon ik heen en weer te wiebelen,

in het rond te kijken.

Met een verveelde blik toertjes te draaien.

Zuchten.

En als dan de hint nog niet gesnopen was,

begon ik te kuchen.

Vervelend snotjong.

Maar toch vond ik dat fantastisch.

Zo sociaal zijn.

En nu.

Nu doe ik dat zelf.

Voor ik het zelf besef ben ik aan de babbel met iemand die ik tegenkom in de winkel,

dat lieve meisje achter de kassa...

de postbode,

die mama met haar dottige kindje,

meneer met zijn grote lieve hond,

...

Oepsie.

Ik bén een babbel.

Maar toch ben ik misschien inderdaad wel fier dat ik zo kan babbelen.

Dat maakt het toch veel leuker?

Als je in de Colruyt verveeld rond je heen staat te kijken,

gluur dan ook eens voor en achter je?

Wedden dat die mensen OOK verveeld in het rond staan te kijken?

Dan kan je daar toch evengoed eens even een praatje mee doen?

(sla dat jonge koppel met de drie kinders maar over...

die mensen hebben écht geen zin in een babbel met een vreemde terwijl hun kleinste kadee zijn longinhoud trots laat weerklinken en de middelste nieuwsgierig staat te kijken hoe de oudste kattekwaad uit haalt achter mama's rug)

Beginnende met

'amai, dat is hier druk he!!'

Voor je het weet is die lieve verkreukelde oude vrouw je een recept aan het geven voor tomatensoep,

en blijkt dat die norse meneer achter je eigelijk een zeer vriendelijke muziekleraar is die je amuseert met verhalen over zijn pittige klas zonder talent.

En dan.

Luieren was het zeker he?

Hoe zal ik zorgen dat DAT een beetje op gestoef lijkt?

Ik ben fier om mezelf dat ik de boel de boel kan laten?

Zo af en toe komt er wel eens wat schuldgevoel om de hoek gluren.

'had je nu écht niet diene strijk kunnen doen?'.

Nope.

Want ik zit in de zetel,

een soapmarathon te houden.

En dat is belangrijker dan de strijk doen.

Voila.

Zo simpel is dat.

DAT boek,

is belangrijker dan de afwas.

En dat hobbymoment is zeer zeker belangrijker dan met de stofzuiger langs gaan.

Want dat moment gaat voorbij,

en het stof vermenigvuldigd alleen maar.

Dus ik moet genieten van dat moment, en nadien maar één keer stofzuigen voor twee porties stof.

Win-win situatie.

Toch?

(je snapt het kwebbelen-punt van mijn vriendje nu?)

Dus oke.

Misschien ben ik daar ook wel fier op.

Ik ben ook fier op mijn blogje trouwens.

En op mijn superdesuper familie.

Op onze groen muur in de living.

Op ons allerliefste neefje en nichtje.

Op mijn niet-echte reeks neefjes

(je weet wel... de kindjes van de vriendinnen. Je bent geen tante, maar ze noemen je wel tante... en dat maakt dat ik helemaal ga gloeien van trots, terwijl je geen reden hebt om trots te zijn... want het is nog geen eens familie.)

Maar toch.

Ik ben trots op hen.

Op mijn autootje.

Gut ik hou van mijn autootje.

O oo!! Ik ben ook supertrots op mijn nieuwe schoentjes.

Dank-u-wel bumblebee-vriendje!!

...

Maar nu eigelijk.

Wat heeft 'trots zijn' eigelijk te maken met multitasken?

Zijn dat geen twee totaal verschillende dingen?

Want ik ben ook wel trots dat ik kan multitasken.

Zegt degene die net de opname van 'Thuis' op pauze heeft gezet

 omdat bloggen en 'Thuis' kijken écht niet samen gaat.

Dus eigelijk...

ben ik gewoon een superwijf.

En kwebbelend, lui, taartenverslaafd superwijf.

Voila.

Dat ben ik.

En ik ben er fier op !