#wijvenweek: woensdag 14 maart

Dag 3 - Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.

Een maatschappelijk onderwerp.

Tjonge.

Dat was moeilijker dan gedacht.

Ik kan vertellen over iets dat ze 'omgekeerd racisme' noemen.

Wel ja.

Daar ken ik iets van.

Maar dan vraag ik me af of jullie écht wel willen weten wat mijn ervaring is...

en hoe ik dingen heb 'mogen' ondervinden.

En 'mogen' ondergaan.

Hoe het mijn mening gekleurd heeft,

mijn leven veranderende.

Mijn persoonlijkheid wegduwde,

voor een ellendig lange tijd.

En mijn mening ook.

Hoe het nu nog steeds zorgt dat ik scherper reageer dan nodig,

in een dagdagelijkse conversatie of discussie.

Over het verschil van OCMW en buitenlandse mensen.

En OCMW en 'binnenlandse' mensen.

Speelt het dan echt een rol,

hoe het komt dat er nog steeds een akelige rilling over mijn ruggengraat loopt,

als ik een taxerende blik over me heen krijg van iemand met bruine ogen en zwarte haren.

Een blik die boekdelen spreekt:

'hoe ver kan ik gaan met dit meisje'.

'hoe hard kan ik ze kneden tot ik heb wat ik van haar wil'.

Willen jullie weten hoe het komt dat ik vreemde talen niet meer mooi lijk te vinden?

Spaans en Italiaans...

jazeker.

Maar Turks, Afghaans, Bulgaars...?

het klinkt me allemaal griezelig in de oren.

En hoe het komt dat ik als 17 jarig meisje een voorliefde had voor iedereen die er een beetje minder Vlaams uit zag...

ik aangetrokken werd door kindjes met een koffie-met-melk-huidje...

en dat in drie jaar tijd 180° is omgedraaid?

Dat ik -en ik geef het niet graag toe- elk klein jongetje met dat mooie kleurtje huid,

voor lange tijd helemaal anders bekeek?

Ik zag namelijk een klein onschuldig kind,

dat mits heel erg verkeerde opvoeding wel eens een duplicaat kon worden van iemand waar ik hard voor weggelopen ben.

Het is niet fijn om dit te schrijven.

En ik twijfel er niet aan dat het niet fijn is om te lezen.

Maar het is er wel.

Het is een deel van mij.

Het heeft lange tijd mijn leven bepaald.

Gekleurd.

Gevormd.

En mijn eigen 'ik' weggeduwd.

Tot er alleen een lichte schim over bleef...

dat exact deed en voelde wat toegelaten was.

Nog steeds loop ik in bepaalde steden niet op mijn gemak rond.

Bang om juist die persoon tegen te komen.

Bang om weer te veranderen in dat kleine bibberende meisje.

Dat bijna haar eigen roots en familie de rug had toegekeerd.

Op veel momenten ben ik dat kleine meisje niet meer.

Ik kén dat meisje niet graag.

Maar ik herken haar wel in ogen van vele andere meisjes.

Van vele andere vrouwen.

Niemand mag je eigen ontwikkeling en persoonlijke voorkeuren en mening veranderen.

Niemand mag je dwingen om dingen te doen.
Niemand !

En laat jezelf nooit wijsmaken dat je niet goed ben zoals je bent.

Je bent wie je bent

en als mensen je zo niet kunnen aanvaarden

zijn ze je gezelschap of liefde niet waard.