#wijvenweek: vrijdag 16 maart

Dag 5  - Zelfscensuur

Zelfcensuur...

*gniffel*

la-me-nie-lachen

daar doe ik gewoon niet aan mee.

Ik zie je daar,

als toevallige voorbijkomer,

nieuwe lezer,

eens met je ogen rollen?

'jaja, dat zeggen ze allemaal'.

Manee jong.

Ik méén het.

Mijn 'vaste' lezers zijn niet van de veronderstelling dat alles lukt dat ik doe.

Integendeel.

Ik denk dat die al eens blij zijn dat er iéts lukt dat ik doe.

*proest*

Ik ben nu eenmaal de queen der klungels.

('beauty-queen', a-ma-hoela, ze mogen het houden,

maar deze kroon nemen ze me niet zomaar af hoor!!)

Mor allez,

omdat ik jullie nog steeds kritisch zie kijken.

Zal ik even een opsomming der flaters geven van het afgelopen half jaar.

Kijk.

En geniet.

Remember de biscuit waar ik de eieren los geklopt had,

 in plaats van wit te kloppen?

Neen?

Alstublieft.

Resultaat was een omelet met een licht bloemig smaakje aan.

Het was niet slecht,

eerlijk is eerlijk.

Weet je nog...

die tafelbroodjes die eigelijk de naam 'brood' niet waard zijn?

Alstublieft.

En deze waren helemaal niet lekker.

Ookal zeiden mijn proevers van wel.

Nop.

Niet te eten.

Of mijn omelet-ding... dat uit elkaar viel en waar ik dus maar iets anders van fabriceerde...?

Alstublieft.

Oke.

Dit was dan wel weer lekker.

Het zag er walgelijk uit.

Maar ZO lekker !!

Of deze.

Mijn schoonmama die het geweldige idee had om mij haar parelketting te laten knopen.

Mijn gevloek en gesakker deed zowat alle levende wezens in de omtrek zich terug kruipen in hun schulp.

Alstublieft.

Zie je hoe slecht ik dat gedaan heb?

Niet te doen.

Bijna beschaamd om het zo af te geven.

Of mijn chocoladekoekjes,

waar ik het niet nodig vond om te luisteren naar de waarschuwing om de ongebakken koekjes ver genoeg uit elkaar te leggen...

Met grappige gevolgen.

Alstublieft.

Deze waren ook lekker.

Ik luisterde tenslotte wél naar het recept (zo slim ben ik nog),

maar echt stijlvol en sierlijk...

nope.

Mijn tegengoesting in patatjes.

Alstublieft.

Zo lag dat dus al een eeuwheid in de berging.

En steeds was ik te lui om er iets aan te doen...

En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan...

Zelfcensuur?

Was-datte?

Ik ben niet perfect,

mijn creatieve uitspattingen zijn dat ook niet.

Mijn blogposten ontploffen bijna van de taalfouten

en van de zelfkennis en van sarcastische beschijvingen van mijn -vele- flaters.

En ik moet toegeven dat ik dikwijls sta te grijnzen met mijn eigen onnozelheid...

dus waarom zou ik jullie dat pleziertje dan ontzeggen?

Om toch nog een stapje verder te gaan.

Piekerde ik eens over iets dat jullie nog niet weten.

En ik kwam uit op het volgende.

Ik heb ab-so-luut geen groene vingers.

Dat is een understatement.

Ik kan élk bloempje of plantje kapot helpen.

Alles.

Echt.

Niet normaal.

En ik doe het niet expres he,

dat is het ergste dan nog.

Zo af en toe waag ik me toch eens aan een poging nr 1085.

Maar steeds weer moet ik toegeven dat die gave die mijn bumblebee-papa bezit,

niet in mijn genen-erfenis zat inbegrepen.

Kleine lettertjes en zo... hoe gaat dat he, als je een contract tekent.

Zeg nu zelf...

ziet dat er gezond en fleurig uit?

Poor thingy's...

Graag wil ik jullie ook nog plezieren met een snapshot uit mijn 'bak-kasten'.

Jaja, ik heb ZOVEEL rommel voor te bakken en te koken,

dat ik twee kasten op eiste in onze keuken.

En deze zien er voor de moment zo uit.

Eigelijk ziet dat er nog best oke uit...

voor mijn doen dan.

Als tiener,

en twintiger ook

dreef ik mijn ouders regelmatig tot waanzin met de rotzooi in mijn slaapkamer.

Sinds ik niet alleen mijn eigen prul moet opruimen,

maar ook dat van mijn lieftallige bumblebee-vriendje,

proberen we samen ons rommel-probleem binnen de perken te houden.

Soms.

Als we weten dat er bezoek komt.

...

*grijns*