Terwijl het buiten sneeuwt
en boy do i looooooooove sneeuw !
droom ik toch weg bij foto's van een gezellig familie-uitstapje
ergens eind oktober vorig jaar.
Ken je dat nostalgische gevoel van familie-uitstapjes?
Vroeger slofte je zo wat achter je ouders
absoluut kei hard je best doen om zo ongeïnteresseerd mogelijk over te komen
zodat het uitje rap voorbij was en je terug voor de computer kon duiken?
Ik kan me al niet meer voorstellen dat ik ooit zo geweest moet zijn.
Maar zoals elke tiener,
zal ik mijn momenten ook wel gehad hebben zeker?
Nu is het al zeldzaam genoeg dat we allemaal samen thuis zijn
laat staan dat op een mooie herfstdag
wanneer niemand een snotterneus of een kuchkeel heeft.
Dat slenteren en sloffen is er al lang niet meer bij
ineens besef je pas hoeveel qualitytime je verloren bent met dat gepuf en gezucht.
En wanneer ik dan met mijn blitse roze kodakje overal paraat stond om elk kiekje te vangen in mijn bakske
keek ik naar links
of naar rechts
en moest ik eens breed grijnzen.
Want op een iets serieuzere
en dik waarschijnlijk ook effectievere
manier
stond mijn eigenste bumblebee-papa naar datzelfde onderwerp te pieren.
Door zijn blits bakske.
Niks roze aan, voor de duidelijkheid.
Grappig was dan dat ik terug flitste naar dreumesleeftijd
je kent dat wel
een kleine ukkepuk die achter papa aan rent om te kopiëren wat hij doet.
Maar zie
ik heb er wat moois aan over gehouden.
In plaats van te zuchten en te puffen bij elke 100meter
was het fijn om al taterend en kwebbelend over de Plankendaelse paden te hossen.
Met mijn bumblebee-mini-mama die
net als vroeger
vanalles wist te vertellen over zowat alles.
Wat een fijne dag was dat.
Eentje waaraan ik nu
terwijl de sneeuw nog steeds de weg glibberig maakt
met een glimlach aan kan terugdenken.
Dankjewel bumblebee-mama, papa en natuurlijk zusje ook
dat moeten we zeker nog eens over doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten