Happy Monday: week 2

Remember de Good Things zorgt dat we op maandagochtend
euh, voormiddag is hier meer het geval,
al direct met een glimlach de dag kunnen starten !

Meer uitleg lees je hierzo.

In week 2 besefte ik zelf dat ik meer in het rond keek
in plaats van doelloos zitten te gapen naar dat rood licht waar ik voor stond
zoals elke ochtend
keek ik eens naar de mensen die stonden te wachten om over te steken.

Ik zag kinders.
Kinders met hun turnzakje op de rug,
met een hockeystick in de hand
en *flits* ik ging
moment he... even tellen...
15 jaar terug in de tijd.
Bweuhk !

Dat waren nog altijd dezelfde turnzakjes,
met dezelfde afgeleefde hockeysticks
die je vervloekte en ver weg smeet als je per ongeluk tegen je eigen teen smashte.
We stonden op exact dezelfde manier aan de kant van diezelfde straat,
geduldig te wachten tot de leerkracht zijn leven waagde in zijn felgekleurde vestje om ons veilig over te laten.
Nu hebben ze daar dus dat irritante verkeerslicht voor.
Dat licht was ineens een stuk minder vervelend.

Grappig.
Want nog geen 100 meter verder kwam ik ietwat kleinere mannekes tegen.
Met ook zo'n verlebberde zakjes op de rug
richting jakkie-bakkie-zwembad dat ook nog altijd hetzelfde is als toen.

Nog steeds een rij van twee,
handjes vasthouden.

Ach, goede oude tijd.

Buiten het feit dat ik een rothekel had aan hockey.
En al een even grotere hekel aan die tweewekelijkse uitstapjes naar het zwembad.
*proest*

Op dinsdagochtend sleurde ik mijn nog-vermoeide-lijf uit dat lekkere-warme-bed.
Met de nog lebberige oogleden keek ik richting een druilerige straat.
En wat zag mijn spleetje oog?

Dit !



Dus enthousiast als een volslagen kwiebedo huppelde ik in het rond,
viste ergens mijn kodak van tevoorschijn
en pleurde ik die plan voor een witte kast.
Je wil niet weten hoe vuil mijn vensters zien,
daar ging ik dus geen achtergrond van maken.

Ik heb mijn plantje niet doodgemaakt !!
*vreugdedansje*

En ik weet niet of je het ziet op mijn niet-al-te-beste-foto
maar er zijn nog vele vele knopjes om open te gaan.¨
Ik ben goe-bezig !

Bumblebee-vriendje kwam er een dag later achter,
dus ik haalde mijn meest arrogante *deuh*-gezicht boven.
Inclusief wipneus in de lucht.
Gevolgt door een vrij kinderlijke grijns met een vlaamse 'KEI goe he !' er achter.
Ja mannekes,
ik heb nu eenmaal geen groene vingers
dus dit is voor mij een Happy moment ;-)

Bon.
Op naar de volgende.

We zette in week 2 een vrij belangrijke krabbel op papier.
Dat voelde ook wel even heel raar.
Maar heel fijn.

Ik kweelde luidkeels mee,
gans de week
elke ochtend
met mijn Mamma Mia cd.
Ik verdenk mijn koekedoos-autootje er trouwens van dat ie huppelde
ipv veilig met 4 wieltjes op de weg bleef.

De zon was in't land.
Dus ik draaide met mijn bolleke alle kanten uit om toch een warme kaak te krijgen.
Niet altijd even handig,
zeker niet wanneer je eigelijk hoort te bloggen
of iets anders nuttigs moet doen.

Maar toch,
waar gaat een mens vrolijker van worden dan van schone blauwe lucht buiten?

Voor de rest maakte ik een projectje af,
dat al even lag te sippen.
Elke creatieve persoon kent dat 'HA !' moment
wanneer ie de laatste hand legt aan iets dat precies maar nooit ging afgeraken.
Je moet die 'ha!' delen met zoveel mogelijk mensen
zodat die zich allemaal verplicht voelen om in geuren en in kleuren te uiten hoe geweldig je toch bent.

Ik verwende ook onze onderburen met sappige fanta-cakejes.
Naar jaarlijkse gewoonte stak ik mijn neus even in de hal,
gluren dat niemand er is
om dan op de toppen van mijn tippen een rennetje te doen naar de overkant van de hal
om daar de doos met een briefje neer te zetten
en de 15 ministapjes terug te rennen.
Ik zou ook gewoon gewoon kunnen doen,
en dan zouden dat 3 normale stappen zijn.
Maar neen, dat lukt me niet.

Al na 5 minuten hoorde ik daar het slot draaien en de deur opengaan
en wist ik dat er op zijn minst iémand nu zou glimlachen.
Missie volbracht !

Tot volgende week !