woensdag 25 september 2013

De Minnie Mouse Taart

Mijn allerliefste nichtje was jarig,
niet datzelfde blondekopje als van deze taart.
Maar even schattig is ze wel.
 
Geen roze,
geen peppa,
en niet te veel 'lieve' details.
 
Een stoere Minnie Mouse taart moest het worden.
En een pittig detail:
de onderste taart werd er eentje van ijs.
 
Jaja.
Misschien herkennen jullie dat probleempje nog van vorige keer.
Deze lieve madam van 3 jaar,
is het zusje van mister Bumba-taart.
 
De mama is niet zo'n fan van biscuits of cake.
Dus het werd terug een ijstaart.
 
Nu we al die watertjes al eens doorzwommen hadden,
wisten wat kon en niet kon,
was dat geen probleem meer.
 
Maar ook deze keer hadden we wél weer een timingprobleem.
Want ook nu kon ik er niet bij zijn,
maar de taart moest er wel eentje zijn met details en versieringen.
 
Dus ik haalde mijn papier en pen boven
en ging aan het schetsen.
 
Dat krijg je wanneer je van op een afstand moet gaan taart-maken.
 


De basiskleuren werden typisch Minnie Mouse.
Geel, rood, wit en zwart.
 
Een opdracht met véél icing,
dus ik ging direct aan de slag.
 
Niet nodig om te vermelden dat ik in een mum van tijd tot achter mijn oren volhing met de kleurstof zeker?
 

 
Met heel wat kids die op het feestje zouden zijn,
fabriceerde ik vrij kindvriendelijke lolly's.
Met marsepein,
lolly-stokjes en wat icing-gefrul.
 
 

Zoals altijd wanneer ik een taart maak,
gaat de voorkeur uit naar bolletjes.
 
En ook deze keer moest ik zien dat het allemaal deftig en wel op de bestemming zou geraken.
 
Omdat ik Bumblebee-vriendje het niet wilde aandoen om bolletje per bolletje te schikken,
wanneer de taart moest bovenkomen...
riep ik mijn mama in als sos-lijn.
En creatief al ze is kwam ze op het idee om de bolletjes te rijgen.
 
En voila.
Dat deed ik dan.
Ik prulde mijn naald en wat garen uit een verhuisdoos
(wie zei dat je je hobbyspullen niet bij de hand moet houden tijdens een verhuis?),
en ging ik aan de slag.
 
Ik had mijn bolletjes al wat op voorhand gemaakt,
dus ze waren al een klein beetje harder,
zodat de draad er goed in bleef zitten.


De vraag was: Minnie Mouse kopjes op de zijkant van de taart.
Dus met wat rode en zwarte icing ging ik aan de slag !
 
Eerst tekenen,
dan natekenen met icing.
 
Wachten tot het droog was
en de details aanbrengen.
 

 
Omdat er losse delen bij kwamen kijken,
moest ik ook zorgen dat alles zo simpel mogelijk te prepareren was.
Dus alles dat rechtstreeks op de taart kon,
werd al voorzien.
Geen opplakletters,
maar wel rechtstreeks op de taart spuiten.
 
En aanwijzingen... die zetten we ook gewoon op de taart.
Samen met een afdrukje,
zodat alles goed zou staan zoals ik het wilde.
 
Jaja,
je leest het goed.
Exact daar moest de poep van Minnie komen.
Ik kiende het zo uit dat ze moesten draaien met het beeldje tot ze de tekst niet meer zagen,
en dan stond ons madam goed.

 
Laagje één van de taart werd er eentje met een kanten randje.
En een mooi rood lint.
 
Laagje twee kreeg de Minnie Mouse kopjes en de ukkepuk haar naam.
 
En laagje drie...
dat was de ijstaart !
Die we op voorhand al prepareerde met een goede laag marsepein en de typische polkadots.
De leeftijd en een mooi zwart lint maakte het plaatje af !


 
Nog wat kaartjes erbij,
de lolly's op hun plaats,
en het zingen kon beginnen !
 
 
Lang zal ze leven !
Lang zal ze leeeeeeven !
Lang zal ze leeeeven in de glooooria !
 
Een echte grote-mensen-taart voor een heel klein fijn meisje,
dat stond te stralen van geluk toen ze haar 'taartje' zag.
 
Oja.
Moest iemand het zich afvragen welk recept ik gebruikte,
welke vulling
of welke botercreme.
Dan is het antwoord simpel:
geen.
De twee bovenste lagen waren er niet-zo'n-njammie van heerlijke isomo.
Met een vulling van...isomo.
Afgestreken met...
isomo.
Schol!

woensdag 18 september 2013

Groene vingers?

Vorig jaar had ik ineens een opstoot van het groene-vingers-virus.
Ik kocht in juni wat zaadjes
schaarde wat potten bij elkaar...
en ging aan de slag.
 

Zonder al te veel gedoe of gedenk flanste ik dat radicaal in de grond.
Ik ben geen tralala-mie, weet je nog?
 
Toen er na x-aantal tijd niet veel meer kwam gluren dan wat scheutjes,
zuchtte ik eens diep.
Want wat had ik anders verwacht?
Ik héb geen groene vingers.
 
dus ik verstond al niet goed waar ik mijn tijd in stak.
De zonnebloemen...
welja...
die konden blijkbaar toch niet zo goed tegen de zon.
Of misschien had ik ze verzopen?
Of juist niet verzopen?
Wat zal het geweest zijn.
Dat was sowieso al een verloren zaak.
Poor thingies.
 


Toen de winter er aan kwam,
zonder kloppen of aankondigen,
en over ons Belgenlandje waaide...
vergat ik de potjes binnen te zetten.
Want ahjah... wie komt er nu op zijn terras bij -10°?
 
Dus de volgende keer dat ik er aan dacht,
was bij onze verhuis.
 
Dit was wat ik toen vond.
Een pot met een hoek af?
Past bij de eigenaar van de pot,
denk ik dan.


Ik weet niet of het dat verhuizen is,
ineens een tuin met gras in (zo gaat dat meestal met tuinen),
of een oprit waar onkruid komt piepen (zo gaat dat dan met opritten),
of het zonnetje dat schijnt?
 
Maar ineens was dat groene-vingers-virus er weer.
 
Ik deed zelfs aankopen.
 
Ik pikkediefde de verstekpotjes van mijn Bumblebee-zusje,
die zo ooit ook eens gebeten was door datzelfde virus.
Tiens, het moet iets besmettelijk zijn.
 
En na wat advies van mijn papa,
die al jaren doodziek is van datzelfde virus
zonder dat hij er precies zelf last van heeft,
schoot ik in de gang.
 


 Ik verexcuseerde me bij elke por of trek,
en dat zo'n 185 keer...
ik voelde me een vreed slecht mens door die kleine lievekes zo uit hun grond te trekken,
dus ik suste en tutte tussendoor volop,
waarbij ik hen aanmoedigde om gewoon even mee te werken.
 
Jaja, lach maar.
Dat was wat ik deed.
 
En heel af en toe draaide ik me eens rond om er zeker van te zijn dat er geen buren achter mijn rug stonden te grijnzen.
Want ik besefte na een tijd wat ik deed,
en hoe stom het klonk
en toch deed ik lustig verder.
 
 
Na het 40ste exemplaar had ik een strategie om ze zo deftig mogelijk met hun wortelpootjes in het gaatje te porren,
en tegelijk de boel wat aan te duwen zonder al te veel moeite.
 
En na de 85ste voelde ik mezelf een extra verstek-queen.
 

 
Een vrij rommelige verstek-queen dan toch...
maar hey,
alle begin is moeilijk he.
 

En dan uiteindelijk...
hadden al mijn baby's een eigen kamertje.
 
En ik zou gezworen hebben dat ze kroelden van contentement.
Dus de mama van dienst rekte zich eens goed uit,
om dan met een vertederde glimlach naar haar contente kroost te kijken.
 

 
Goed dat ze geen pampertjes meer dragen,
het zou een heuse dagtaak zijn.
 

woensdag 4 september 2013

Update: mijn mini-kamertje

HA !
Ik drentel al lang rond
ongeduldig
gefrustreerd
met een bibberlipje
trieste puppyoogjes
en nog meer van dat sips.
 
Maar NU kan ik een update geven.
 
Want ik heb ellentrikkentik*
Ik heb kleur op de muren.
Enfin ja,
op het plafond eigelijk.
Ik heb zelfs licht !
 
Ik heb alleen nog geen vloertje
en nog geen sjofaas*¨
 
En nog geen hobbykamer dus.
Maar we komen close !!
 
*wiebelt ongeduldig heen en weer*
 
 
We zijn er bijna-bijnaaaaaaa-bijnaaaahaaa
maar-nog-nie-elemaal !
 
*ellentrikkentik: electriciteit.
*sjofaas: verwarming
 
Allez mensen...da's vanzelfsprekend.
Toch?
 


maandag 2 september 2013

Het leven van een kralen-mama...

Kralen van keramiek.
Prachtig zijn ze.

Ofteja, IK vind ze prachtig.
Maar daarom moeten jullie die mening niet delen ;-)

Het nadeel hiervan is...
ik vind ze gewoon te mooi om te gebruiken in een juweel.
Ik wil ze koesteren in hun veilige kralenbakje
en eigelijk helemaal niet delen met de rest van de wereld.
Zo af en toe eens gluren:
'ach, wat zijn jullie toch mooi!'

Maar tja.
Kleine kindjes worden groot.
Dus ik kan hen niet blijven beschermen tegen de Grote Boze Wereld.

Hier zijn ze dan...
mijn lieverds.

Ik zie ze graag in combinatie met zilver,
liefst zo zuiver en simpel mogelijk.

 


En dan af en toe is er iets ZO mooi...
dat je er ineens twee stelletjes van maakt.
 
 
En een derde stelletje?
*oink?!*
Of toch maar niet dan...
Want ik mis enkele cruciale onderdelen.


Tja.
Je kan niet alles hebben in het leven.
Even pruilen,
mopperen
en dan met een lichtjes opgeluchte zucht deze ronde blauwe lieverds terug veilig in hun bakje leggen.

Het leven van een kralen-mama...

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...