Sssssst !

Een zonnige dag in oktober,

de ideale moment om 1001 bloembollen de grond in te duwen,

wat een handen-knieënwerk is me dat jong.

 

We gingen de strijd aan met de allesoverwoekerende klimop die al langer dan nodig was blijven staan, en beslisten -ofteja: ik besliste-

dat we daar volgend jaar een zee van bloemen wilde.

En bumblebee-vriendje vond dat dik oke.

 

Dus er moest eerst gewerkt worden.

Mijn beslissing.

Mijn werk.

Zo gaat dat dan.

Die tuin... dat is meer en meer mijn gebied aan het worden.

Wie had dat ooit gedacht.

 

En dus,

enkele uren, zand everywhere en enkele stijve spieren later:

 



En o wee voor diegene die ze vroegtijdig uit hun winterslaapje haalt !

 

Eens benieuwd of die bloemenzee effectief zee-ig gaat zijn.

Of eerder een zielig plasje.

 

Wie zal het zeggen !

 

 



Jaar 2, Les 5

 

Les 5.

Dat was die van de bavarois.

Tjes.

Want het waren maar mini-versies.

 

Het was die van de rozetjes spuiten.

Van de glanzende afwerkgelei.

En van de rondekes uitsteken.

 

Het was ook de les van het bavaroisgevecht.

En van pottenlekkers aflekken.

 

Een les vol fijn geprul en lachbuien dus.

Fijn.

Vlindertaartje

Mijn Bumblebee-zusje was jarig.

Ik maakte al eens een taartje voor haar.

Maar deze keer had ik iets anders in gedachten.

 

Vlindertjes, paars en glitter.

Dat zijn nu echt dé dingen waarmee je ze kan doen glimlachen.

 

Vond ik natuurlijk wel een geweldige combinatie om als thema te gebruiken voor een taartje.

 

Ik probeerde eens iets anders.

Zoals altijd.

 

Want echt zot van cake is ze niet.

En biscuit ook al niet.

 

Maar mijn chocolate chip cupcakes...

die werden wél opgesnoept.

 

Dus ik gebruikte gewoon hetzelfde receptje

maar dan x2.

En ik zwierde dat in mijn bolle bakvormpje dat eigelijk een ikea-kom is.

 

En dan vloekte ik...

meermaals.

Want de inhoud bleef wiebelen,

ook na meer dan een uur baktijd.

 

Dus wil je hetzelfde doen:

pak uwe tijd ervoor.

 

Ik fabriceerde ook mijn lievelingsbotercreme.

Niet uit een pakje, hoewel dat ook een optie kon zijn.

Maar gewoon volgens dit receptje.

 



Omdat mijn cake-die-eigelijk-een-cupcake-is nogal zwaar is op zich,

ging ik er geen extra vulling tussen flansen.

Als je dat zelf wel wil doen,

kan je hier alvast kiezen tussen heel wat recepten.

 

Ik drupte met mijn rode en blauwe kleurstof tot ik een paars tintje had...

en smeerde royaal mijn taartje in.

Normaal is een dun laagje voldoende,

maar zonder vulling mocht het wel iets meer hebben.

 

Waarom smeerde ik mijn taart in met botercreme?

Hier staat gans de uitleg.

Maar in het kort:

dat zorgt ervoor dat je taart zacht blijft,

en dus niet gaat uitdrogen.

Dat je vulling schoon binnen de perken blijft,

en dat je de suikerpasta of marsepein netjes kan aanbrengen.

 



Ondertussen had ik mijn versiering al klaarliggen.

Deze was op voorhand al gemaakt,

dus het enige dat ik moest doen was even accentjes aanbrengen met zilver-dust-poeder.

Dippe-dip met de vleugeltjes er in, bleek de beste optie.

 



En dan met hun poep op de taart !

 

Vastzetten kan met een drupje icing,

of met eetbare lijm.

 

Niet zo heel duidelijk op de foto,

maar er mocht ook nog een dun zilveren laagje over de onderkant van de taart,

die vervaagde naar boven toe.

 

Extra glitter en glamour kan nooit kwaad,

toch?

 

Mijn zusje was er alvast blij mee !

Snoepen maar !

Pinterest, the olden days...

Doe eens lekker ouderwets.

Scheuren, sorteren, doorbladeren, genieten.

Heerlijk.

 

Ik geef toe,

ik ben verslaafd aan Pinterest.

Maar de papieren versie... het heeft toch iets nostalgisch.





Streperige streepjes !

Streperige strepige streepjes.

Om maar te zeggen dat het over streepjes gaat.

 

Gek woord.

Streepjes.

Niet?

Nu wel dan.

 

Ik fabriceerde mijn eigen strepen-kraaltjes,

met fimo.

 

En daar maakte ik dan wat moois van.

Simpel.

Vrolijk.

Fleurig.

 

Zo moet dat zijn.

Niet meer en niet minder.

 



 

Zo.

Krijgen we op slag weer zin in de zomer.



Blueberry Pie

Ik beken:

ik ben zot van bessen.

In bijna elke vorm of formaat.

 

Dus toen Bumblebee-vriendje met een massa bosbessen thuis kwam

sprong ik een gat in de lucht.

 

Beter dan chips en ijsjes.

Voor de tv.

Als pauze-tje,

als ontbijt

gewoon zo eens effekes tussendoor...

 

Fin ja,

ze geraakten wel op hoor.

 

Maar ik besloot er ook iets anders njammie mee te maken.

Namelijk:

taart !

 



En ik ben zo geen madam van de tierlantijntjes en de foefkes als het op taart aankomt.

Dus ik zocht en vond mijn allersimpelse recept voor pudding.

 

Serieus waar,

dat is het allermakkelijkste tot nu toe,

en feitelijk gewoon ook het allerbeste.

Elke keer als ik een ander recept probeer

moet ik mijn neus tot rimpels trekken...

 

Ik deed 2 porties van dat receptje.

Want een beetje teveel sloebert mijn vriendje wel op.

Ge kunt daar trouwens ook heel lekkere éclairtjes mee maken.

Of gebruik het als basis voor uw bananentaart?

 

Bon ja.

't is niet meer dan wat bij elkaar flansen

en roeren

en nog wat flansen.

 

Het enige dat je dan nog moet doen is uwe bodem even blind bakken.

Met een vulling van gedroogde erwten

of bakparels.

(als ge nu 'uh?' denkt, awel...kijk hier een keertje)

 

En dan vullen met uw puddingske.

 



Steek de bessen in een sopke.

Droog ze goed af.

Zwier ze er over,

dat hoeft niet al te fatsoenlijk.

Lekker 'echt'.

 

En ik zwatste in het rond met een papje dat ik maakte van wat water en abricozenconfituur.

Dat legt een glanslaagje over de besjes en de taart,

wat zorgt dat alles lekker zacht blijft zonder plat te worden,

en de boel niet uitdroogt.

 

Klein trucje van de bakkersles.

Je kan er ook citroensap door mengen,

maar dat beïnvloed de smaak...

en daar ben ik zelf niet zo zot van.

Maar het kan !

 

Zie eens aan:

smullen maar !!

 



B-plan

Dat ik een queen van de B-plannen ben,

dat moet ik jullie niet meer vertellen.

 

Ik ben van het doen in plaats van het denken,

als het om bakken gaat toch.

 

En als ik het dan allemaal zo goed uitgedacht heb,

dan doet een halfwakke oven of een telefoon me wel uit mijn superstrakke timing vallen.

 

Dus ondertussen ben ik een optimaal-getrainde-B-planner.

 

Zo ook toen ik dus dit voor had.

Mijn geweldige zelfgemaakte taartbodem.

In frunnen-vaneen*.

Grmbl !!

 

Al een kiekje van een hele tijd geleden.

Nu zou me dat niet zo rap meer overkomen.

 

Maar hey.

Na wat sakkeren en vloeken had ik een oplossing.

 

Ik zwierde de stukken de brokken voor een extra 10 minuten de oven in,

want niet alles was gaar,

wat het wel logisch maakte dat de boel uit elkaar viel.

 

En dan flanste ik daar wat pudding over,

aardbeitjes,

en een crumble van de taartbodem zelf.

 

Ik had een zoete taartbodem gemaakt,

dus dat maakte dat ik uiteindelijk een lekker krokant, zoet dessertje had.

 

Een grote toef slagroom zou ook niet slecht geweest zijn,

ware het niet dat het pas voor de dag nadien was,

en dat ik geen idee had wie er slagroom lustte en wie niet.

 



Nog meer desserts uit een glaasje?

 

*Met aardbeitjes en lange vingers*

*chocomousse*

*rijstpap*

*of gewoon nog een B-plannetje!*

 



Om maar te zeggen:

een B-plan is niet altijd slechter dat het originele ;-)

 

*In frunnen-vaneen: uit elkaar gevallen, kapot

Het leven van een lavendel-mama...

Bij elke regenbui naar buiten rennen,

sussen wanneer het wat hard waait...

Ongerust zijn en vroeger naar huis willen bij een onweer.

 

Manman.

Het leven van een lavendelmama is niet simpel.

 

Ik friemelde een tijd geleden met mijn niet-zo-groene-vingers in de potgrond,

gaf mijn verwaarloosde baby's een veilige kinderkamer.

 

Ik tutte en prutte een ganse -hete!- zomer lang,

sproeide en goot met verfrissend water.

En kon zo de meeste van mijn schatjes een blaadje of twee doen groeien.

 

Maar het bleven kleine ukjes.

In hun grote huisje.

Beschermd tegen Grote Gevaarlijke Regendruppels,

en Winderige Wind.

 

 



Maar nu was de tijd gekomen om de puberige lavendeltjes los te laten in de Gevaarlijke Volle Grond.

Mijn moederhartje was sindsdien helemaal niet meer gerust.

 

Zie dat daar nu staan.

Zo fier als een gieter, met zijn voetjes in de mulle aarde.

Maar zoooo klein !!

 

 

Nu ren ik dus te kakelen als een moederkloek,

als de regen wat te hard, te veel of te bruut naar beneden valt.

Ik moet mezelf inhouden of ik zou mijn voorraad paraplu's boven gaan halen

en een instant circusact verzinnen om ze toch maar droog te houden.

 

En dan heb ik het nog niet over de komende vorst.

 

Moet ik nu duimen voor een zachte winter.

Of eentje met veel sneeuw, want dat legt een donsdekentje als bescherming.

Of toch maar gewoon een laag bladeren er over, voor de zekerheid?

Of misschien...

mini-mutsjes breien, da's nog een goei gedacht ! 

 

Het leven van een lavendel-mama...

da's zoals van een kralen-mama,

ge zijt gene second meer gerust !