donderdag 29 maart 2012

How to: zelf envelopjes maken

Envelopjes,
goed voor vanalles en nog wat.

Gebruik ze voor wat ze dienen: als verpakking voor een leuke brief of kaartje.

Of als handig middeltje om iets niet kwijt te spelen,
zoals kleine -platte- prulletjes en spulletjes
ticketjes,
nota's
mini-briefjes
...

Of zoals ik al eerder deed,
als extra opslag voor foto's, in een scrapbookalbum.
Een mooie envelop maken die past bij je lay out,
opkleven,
en hup je kan weer wat extra foto's kwijt, die nét niet mooi/speciaal genoeg zijn om je scrapbookpagina te vullen,
maar dan weer té mooi zijn om geen plekje te geven in het album.

Ik maakte ze voor diverse redenen.
En gewoon omdat het zo fijn is om te doen !

En het is helemaal niet moeilijk.

Wat heb je nodig?
- een envelop
- een stevig stuk karton
- een schaar of mes
- een potlood
- een lat
- diverse leuke papiertjes (scrapbookpapier, een oud tijdschrift met leuke foto's,...)
- lijm (stift of roller)
- een flinke portie tijd en een snufje geduld


Je neemt een envelop,
een mooie envelop liefst,
eentje met een leuke afmeting,
een schattig flapje,
of zo maar eentje dat je nog hebt liggen... dat kan ook.



Deze prul en frutsel je helemaal open,
een beetje een zielig zicht zo... maar het is voor een goed doel ;-)


Leg dit op je stuk stevig karton,

voorafgaande stappen: bel naar je favoriete pizza-maker-man, bestel een dampende ronde schijf,
verwelkom een half uur later die lieve meneer aan de deur,
*smak ende smekker* die lekkere pizza op.
Sakker op je partner als hij/zij de handige en zeer nuttige doos bij de papierhoop gooit
en ga dat lieve schatje zo snel mogelijk redden.

en teken de omtrek over.


Knip ofte snij uit.

Ik ben een ramp met van die snijmesjes,
en nogal goed vergroeit met een schaar
dus de keuze is na 5 minuten taffelen en vloeken rap gemaakt bij mij.

Probeer alle hoekjes mooi af te ronden,
want als je nu iets te hoekig uitknipt,
moet je dat gaan rechttrekken bij al je envelopjes.


Dan neem je een stuk papier naar keuze.
Scrapbookpapier.
Een mooie foto.
Een oude tekening,
een landkaart
een stuk krant
whatever je kan vinden en mooi vind.

en gebruik je je zelfgemaakte envelopsjabloontje voor de eerste keer.


Uitknippen die handel.

Of snijden, voor de handige mensen onder ons.


En dan kan je beginnen met het plooien.
Ik plooide eerste de grote flap naar binnen.
En dan de twee kleintjes
en tot slot het sluitflapje.

Wat is 'flapje' toch een schattig woordje !!

Even de lat er tegen leggen, zodat je het mooi recht en zuiver kan plooien.


En *hup* !


Overal een veegje lijm op.
Ik begon met een pritt-stick, maar halverwege de tijd had ik door dat ik meer op de tafel kliederde dan op mijn papier.
Dus wisselde ik dat onding in voor een handig rollersysteem.
En dat ging een stuk vlotter.

Leg je envelop even onder een zwaar boek, zodat alles goed hecht.

Et voila.
Dat doe je zo dikwijls je zelf wil.
Tot je een mooie collectie envelopjes hebt.


Die je dan kan weggeven aan lieve mensen.
Zoals jullie ;-)
Want deze stapel zit bij in mijn give-away pakketje,
dat je kan winnen tot halverwege april.

Doe je al mee?
Kijk hier eens even wat er nog in dat pakketje zit,
en waag je kans !!

Veel knutselplezier !!

dinsdag 27 maart 2012

Tomatenroomsoep...zonder room... recept

Tomatensoep
weer iets dat iedereen precies kan maken.
En ik probeerde,
(natuurlijk maakte ik toen direct een kastrol* van 6l in één keer)
en Bumblebee-vriendje was te lief om te zeggen dat het toch niet helemaal op punt stond.
Maar ik wist het zo ook wel.
Koppig als we zijn... probeerde ik het NOG eens.
Met een ander recept.
En maakte ik weer een kastrol* vol...
Dit keer was ik wél in mijn nopjes.
Dus deel ik die nopjes met jullie ;-)
Want ik dacht zo: misschien zijn er nog wel mensen die niet weten hoe ze eraan moeten beginnen?
Net als ik?
Of niet?
Of wel?
Het recept.
7 grote tomaten
1 grote aardappel
1/4 witte selder
1/2 preiwit
1 grote ui
2 eetlepels tomatenpuree
750ml groentenbouillon
olijfolie
Maak de groenten schoon, snij de aardappel en de tomaten in blokjes.
Snij de selder in boogjes en de prei in ringen.
Pel en snipper de ui.
(ben ik nu de enige die deze stappen belachelijk uitgebreid vind en daar eens lullig mee moest grijnzen?)
Verhit de olijfolie in een pan en voeg de groenten toe.
Schep om, doe er de tomatenpuree bij en blus met de bouillon.
Laat 30 min sudderen
Mix de soep, kruid ze bij.
Voeg eventueel balletjes toe.
Garneer met room.
Ik luisteren langs geen kanten naar het recept.
Dat is een vervelende gewoonte aan het worden,
en ik heb zo een fluo-roze vermoeden dat ik dat erfde van mijn Bumblebee-mama...
Probeer maar eens om haar te doen luisteren naar een recept... not gonna happen !!
Ik nam meer prei en selder...
meer aardappel ook.
En ik vond dat je een soep moet maken zoals het moet.
Beginnende met ui stoven dus.
Noem me ouderwets.
Zo leerde ik dat nu eenmaal.

Jaja. Van die mama die vertikt om te luisteren naar recepten.

Dus na het ui stoven, gooide ik al mijn konijnenvoer (lees: de groenten) in de pot.
Kapte ik dat stinkende goedje (lees: tomatenpuree) erbij.
En roerde ik de boel goed om.
Na wat getel...
ik maakte een dubbele portie van dit recept, en mijn brein heeft nu eenmaal problemen met ml en dl en meer van die brol... zeker als ook mijn maatbeker nog eens een eigen willetje heeft.
Bon.
Ik kapte er dus de bouillon bij.
Het zag er alles behalve soeperig uit.

Mits ik ondertussen bezig was met biscuit, twee soorten koekjes en nog meer van dat lekkers,
kon me dat amper iets schelen op die moment.

Dus na een half uur,
of een uur
multitaskende superwijf, weet je nog?
Maar 4-5 dingen tegelijk... ik moet toegeven dat daar mijn grens ligt.
ging ik er met de mixer door.

En zwierde ik er zelfgerolde balletjes in.
Want die had ik dan ondertussen ook al gemaakt.


Dat receptje voor die balletjes kan je hierzo vinden trouwens.

Nuja.
The thing met de room...
als je zegt dat het roomsoep is
moet je er ook -uiteindelijk- ooit wel eens room bij in kappen.
En als je dat niet doet,
is het géén roomsoep.
Daarom dus de titel.
Want ik deed het niet.
Gewoon los vergeten.
Maar het kan dus wel.

Tot zover dat multitaskende superwijf-theorie-ding.
4-5 is blijkbaar ook al te veel :-)

De soep was allesinds lekker.
Hélemaal mijn ding.

Nog ietske!
Blijkbaar is het zo dat je balletjes die je zelf maakt, beter niet in je soep kan droppen als je ze nog even in de ijskast wil bewaren.
Iets met zuur worden en soep dan kunnen wegkappen,
zoiets.
Zei mijn Bumblebee-zusje, dat mijn Bumblebee-mama ooit tegen haar had gezegd.
Bij deze weten jullie het dus ook.
Als je het nog niet wist.

IK wist het niet.
Maar zo abnormaal is DAT dan ook weer niet.
*kastrol = ketel, soepketel, pot,...

zondag 25 maart 2012

Huisgemaakte appelbollen

Oepsie...ja dames,
ik huppel weer een beetjeachter met mijn blogje.
Deze appelbollen maakte ik op verloren maandag.
(je weet wel... héél wat weekjes geleden)
En omdat ze zo lekker waren,
heb ik ze ondertussen nog eens gemaakt.

Dus voor ik de bladerdeeg en de appelen voor de derde keer bovenhaal,

zal ik eerst dit met jullie delen.
(pas op, kwijlgevaar !! )

Appelbollen maken is easypeasy.
Ik had er een tikkel schrik voor,
want die appelbollen... dat kan je niet altijd krijgen bij de bakker.
En dus dacht mijn petieterige, onzekere brein:
'dat moet met een reden zijn'.
HA dat rijmt !
Ik dacht dus dat het gewoon veel werk was,
of moeilijk...
en dat het daarom niet steeds te verkrijgen is.

Nope, nietes dus !
In plaats daarvan had ik een 'shame on you, bakkers!' gevoel.
Omdat ze schandalig veel centjes durven te vragen voor iets dat ZO easy en goedkoop is om te maken.
En weet-ge-watte?
Zelfgemaakt is dat veel lekkerder dan van bij de bakker !
Zeg dat ik het gezegd heb ;-)

Bon.

U neme een appel...
Of pakt u er ineens twee, dan moet uwe partner niet naast u staan giezen over pakweg een twintig minuten.

Schillen, en klokhuis er uit halen met een klokhuis-eruit-haler.
Ofzoietske (hoe noemt dat spul?)
Nu is ook een goede moment om uwe oven op voorverwarmen te zetten.
200°C alstublieft.

En een vel bladerdeeg.
Plain, simple bladerdeeg.
Rechthoekig is makkelijk.
Rond is een tikkel ambetanter.
Maar ambetant gaat ook,
en ik zou mezelf niet zijn als ik niet voor de lastigste manier zou kiezen ;-)
Verdeel dat sticky spul in twee...
Zet uwe appel met zijn poep op het bladerdeeg.
Zowat in het midden zo.

Kieper een eetlepel kristalsuiker in de appel.
Of rietsuiker als je een beeeetje het gedacht wil hebben dat je gezond doet.
(hoewel... de appel is al gezond, dus we zijn goed bezig!!)

Ook nog een halve theelepel kaneelpoeder.
Meer of minder naargelang je kanelerig bent.


Plooi uw velleke bladerdeeg over de appel.
Draai om,
zodat ie met de plooinaad beneden zit.

Ik zette mijn appeltjes in twee kleine vormpjes,
maar een bakplaat kan ook.


Pap even in met een losgeklopt eitje,
en strooi er wat bloemsuiker over.

(euh... ik was nogal gul met mijn bloemsuiker...)


Uwe oven zegt nu *ting*
omdat ie klaar is met voorverwarmen.
Zo niet...
zet uwe oven op voorverwarmen.
200°C

En zwier dan de appelbollen in je oven.

Zet ze ruim genoeg van elkaar,
we willen geen knuffelige appelbollen,
maar twee mooie en nette
en een tikkel associale
njammie appelbollen.

en 20 minuutjes op 200°C.

En...
njammie-de-njamnjam !

Uw keuken ruikt nu goddelijk.
Uw partner heeft zijn kritisch gefronste blik vervangen door een 'njaammm!! dat ziet er lekker uit!',
en u voelt de trotsheid door uw lichaam stromen,
en uw maag een knorconcert geven.

Wees voorzichtig.
Het is zo lekker dat je veel te rap gaat willen eten,
en uw tong verbrand, want het is heet,
dat spul.

Zo.

Nu jullie allemaal kwijlend voor uw computerscherm zitten.
Is mijn geweldige taak volbracht.

Smakelijk !!

vrijdag 23 maart 2012

Een vrije dag...

+ uw poep in een luie ligzetel op het terras dumpen...

+ een stralend zonnetje bomvol vitamientjes en prachtige blauwe lucht

+ een grooooot glas frisse Ice-Tea binnen handbereik


+ veel fleurige kleurtjes katoen

=


Fun-fun-fuhuuun !!


Wat is het toch fijn om je vrije dag te hebben
nét wanneer het zonnetje zich nog eens van haar beste kant laat zien.

Leve de lente !!

Ik heb ervan genoten,
hopelijk jullie ook?

donderdag 22 maart 2012

Reminder 5de Give-Away

Doen jullie allemaal al mee met mijn Give-Away?

Eventjes hier vermelden dat je mee doet.

En mijn facebook pagina 'liken'.

Ende huppakee je maakt kans !!



Je kan nog mee doen tot 12 april !

Veel succes !!

dinsdag 20 maart 2012

Recept kippengehakt-frikandellen

De wijvenweek is afgelopen,
tedoeme toch!
Bij elk volgende initiatief om samen iets te doen, gelieve me een seintje te geven.
Dank u.

Bon.

Hier in de kempen eten we onze kriekjes met frikandellen.
Jazeker.
Maar frikandellen zijn bij ons gehaktballetjes.
Je weet wel?
Pingpongballetje groot... lekker bruin gebakken...?
Geloof me nu maar gewoon op mijn woord.
Zo is dat hier.
Ik eet niet graag varkensvlees, dus ook geen varkensgehakt.
En ook geen runds.
Kip is nog net oke.
Dus ook de frikandelletjes moeten met kip.
Een jaartje of 2-3 geleden maakte ik ze voor het eerst.
Met mijn bumblebee-zusje naast me.
Ik met mijn handen in het gehakt, dat na een tijd tot achter mijn oren en ellebogen hing...
zij met perfect propere pollekes* en een wijsneuzerige uitdrukking op haar snoet.
 mijn zusje leerde me hoe ik balletjes moest maken.
Lékkere balletjes.
Want vieze dinges maak ik niet.
Bon.
*flits* 2-3 jaar terug in mijn geheugen.
In de ouderlijke keuken,
met nog haren tot aan mijn poep, maar dat doet er niet toe.
En een getergde blik in mijn ogen.
Want ik hou niet van gehakt.
Ofja... eigelijk wel, maar niét als dat tot achter mijn oren en boven mijn ellebogen hangt en ik een *smooths smooths* geluid kan creeëren door gewoon even mijn handen samen te nijpen.
Vettig,
i'm telling you.
KEI vettig.
Zullen we dan maar gewoon het receptje geven?
Voor ik nog verder afdwaal.
Alez ja... receptje is veel gezegd.
Want we doen het gewoon op gevoel.
Eerst meng je het gehakt los.
Geen 'met-mijn-handen-in-het-gehakt-wroeten-gedoe' meer,
mijn woodietje doet dat in mijn plaats vanaf nu ;-)

Dan kieper je er een ferme klot* mosterd bij,
peper en zout en kippenkruiden (het is kippengehakt, dus goed kruiden!)
en paneermeel naar eigen gedacht.
Een eitje per 500gram gehakt ongeveer.
En mengen maar.

Dan maak je eventjes je handen nat (dankjewel voor de tip Jeroen Meeus!),
zo kleeft het gehakt niet en kan je beter balletjes rollen.
En dan neem je een beetje, *rol rol rol*, en hup je hebt een balletje.
En dat doet je tot je gehakt op is.
Ik maakte hier balletjes voor in de soep, en grote frikandelletjes.
Die ik niet op foto heb ;-)


Ondertussen laat je water koken,
en kap je je gerolde balletjes in dat water.
Als ze komen bovendrijven (met kleine is dit heel snel, met grote frikandelletjes duurt dit even)
dan zijn ze klaar !

Dan schep je ze uit het water, laat je ze even uitlekken en leg je ze bij elkaar.
Dit zijn balletjes voor bij in de soep,
dus die kan je er zo inkieperen... of invriezen voor alle volgende porties soep.

De balletjes die je met kriekjes eet (of met appelmoes?),
die ga je nu nog eerst mooi bruin bakken voor je ze op eet.

Het is eventjes werk.
Maar zelfgemaakte frikandelletjes zijn ZO lekker !
Geen voorgepakt spul meer voor mij.
*pollekes = handen.
*klot = kwak, een goede ferme lepel -of twee...-, in deze situatie.
Smakelijk !!

zaterdag 17 maart 2012

#wijvenweek: zaterdag 17 maart

Dag 6 - Het multitaskende superwijf
Ik ben een multitasker.
En ik ben een superwijf.
Dus:
Ik bén een multitaskend superwijf.

Hoe komt het dan dat ik het zo moeilijk lijk te vinden om dingen op te sommen waarop ik trots ben?

Beetje verlegen,
hmm?
Are we?

Laten we daar eens rap komaf mee maken se.

Ik stelde de vraag aan mijn Bumblebee-vriendje.
Niet zo bijster slim van me blijkbaar...
'waar ben ik trots op?'

Na wat gememel en getaffel kreeg ik dan uiteindelijk toch een antwoord.
'Op uw bakkunsten?'
'Op uw gekwebbel?'
'Luieren?'

Oink?
Jawadde.
*proest*

Maar oke,
ergens heeft hij een punt.
Want.
Ik ben trots op mijn bakkunsten.
Kunsten met een klein K.
Of eigelijk ben ik gewoon fier op mijn vorderingen.

Een jaar of twee kreeg ik het in mijn knoken dat ik wilde leren hoe ik zo'n cake moest versieren.
Mo mannekes.
Ik kon helemaal niet bakken.
Geen omelet.
Geen cake.
Nada.
En feitelijk vond ik dat helemaal niet lekker ook niet.

Maar.
Als ik iets in mijn hoofd heb...
Dus ik schuimde de boekenbeurs af,
de boekenwinkels,
het internet,
...

En begon er aan.
Nu.
Het eerste exemplaar was niet zo heel erg geweldig.


Maar ik prutste en frulde verder.
Leerde hoe ik deftig moest afsmeren.
Hoe ik beter kon organiseren.
Et voila.
Dit is nummer drie.


En ik was vertrokken !
Dus voor mijn lieve zusje maakte ik een mini-taartje als taartje 5.


En nog niet zo lang geleden een 'kerstige' taart.
Taartje 7.


En de laatste tot nu toe was er eentje in de winterse sfeer.
Taartje 8.


Glunderen dat ik doe.
Als het taartje af is,
en ik dat langs alle kanten kan bekijken en bewonderen.

Zo'n 85 keer vraag ik dan aan vriendje of het wel écht mooi is.
(jaja, ik vewacht dan effectief 85 keer het juiste antwoord)

Zo fier als een gieter,
als ik met een taartje afkom bij iemand
en ze 'oooh'-en en 'aaaah'-en over hoe mooi het toch wel niet is.

Dus oke.
Daar ben ik fier op.
Dat gevloek en gesakker tussendoor,
als iets niet lukt.
Laten we er voor de makkelijkheid maar even tussenuit.
En we doen maar alsof het allemaal wél lukt.
Bij deze krijg ik weer KEI veel goesting om een taartje te gaan bakken !!

Bon.

Mijn gekwebbel, was het volgende dat mijn lieftallige vriendje zei.

*phuh*

Ikke? Kwebbelen?
Moh.
IKKE?

Ja dus.

Ik ben een tater.
Een kwebbel.
Een tuttemie die geen 5 minuten haar mond kan houden.
Ik kan er ook niks aan doen,
het is sterker dan mezelf.

Ik wijs mijn mama als schuldige aan.
Geen excuus,
neeeenee.
Dat is ook zo'n kwebbel.

Maar nu ik er bij nadenk.
Dat IS een talent.

Geweldig vond ik dat vroeger,
ze kwam iemand tegen en hup ze waren aan de babbel.
Niet dat ik luisterde naar wat die volwassen mensen zeiden,
toen ik zelf nog kind was.
Even was dat oke.
En dan begon ik heen en weer te wiebelen,
in het rond te kijken.
Met een verveelde blik toertjes te draaien.
Zuchten.
En als dan de hint nog niet gesnopen was,
begon ik te kuchen.

Vervelend snotjong.

Maar toch vond ik dat fantastisch.
Zo sociaal zijn.

En nu.
Nu doe ik dat zelf.
Voor ik het zelf besef ben ik aan de babbel met iemand die ik tegenkom in de winkel,
dat lieve meisje achter de kassa...
de postbode,
die mama met haar dottige kindje,
meneer met zijn grote lieve hond,
...

Oepsie.

Ik bén een babbel.

Maar toch ben ik misschien inderdaad wel fier dat ik zo kan babbelen.
Dat maakt het toch veel leuker?
Als je in de Colruyt verveeld rond je heen staat te kijken,
gluur dan ook eens voor en achter je?
Wedden dat die mensen OOK verveeld in het rond staan te kijken?
Dan kan je daar toch evengoed eens even een praatje mee doen?
(sla dat jonge koppel met de drie kinders maar over...
die mensen hebben écht geen zin in een babbel met een vreemde terwijl hun kleinste kadee zijn longinhoud trots laat weerklinken en de middelste nieuwsgierig staat te kijken hoe de oudste kattekwaad uit haalt achter mama's rug)
Beginnende met
'amai, dat is hier druk he!!'
Voor je het weet is die lieve verkreukelde oude vrouw je een recept aan het geven voor tomatensoep,
en blijkt dat die norse meneer achter je eigelijk een zeer vriendelijke muziekleraar is die je amuseert met verhalen over zijn pittige klas zonder talent.

En dan.
Luieren was het zeker he?
Hoe zal ik zorgen dat DAT een beetje op gestoef lijkt?

Ik ben fier om mezelf dat ik de boel de boel kan laten?
Zo af en toe komt er wel eens wat schuldgevoel om de hoek gluren.
'had je nu écht niet diene strijk kunnen doen?'.

Nope.
Want ik zit in de zetel,
een soapmarathon te houden.
En dat is belangrijker dan de strijk doen.

Voila.

Zo simpel is dat.

DAT boek,
is belangrijker dan de afwas.

En dat hobbymoment is zeer zeker belangrijker dan met de stofzuiger langs gaan.
Want dat moment gaat voorbij,
en het stof vermenigvuldigd alleen maar.
Dus ik moet genieten van dat moment, en nadien maar één keer stofzuigen voor twee porties stof.

Win-win situatie.
Toch?

(je snapt het kwebbelen-punt van mijn vriendje nu?)

Dus oke.
Misschien ben ik daar ook wel fier op.

Ik ben ook fier op mijn blogje trouwens.
En op mijn superdesuper familie.
Op onze groen muur in de living.
Op ons allerliefste neefje en nichtje.
Op mijn niet-echte reeks neefjes
(je weet wel... de kindjes van de vriendinnen. Je bent geen tante, maar ze noemen je wel tante... en dat maakt dat ik helemaal ga gloeien van trots, terwijl je geen reden hebt om trots te zijn... want het is nog geen eens familie.)
Maar toch.
Ik ben trots op hen.
Op mijn autootje.
Gut ik hou van mijn autootje.
O oo!! Ik ben ook supertrots op mijn nieuwe schoentjes.
Dank-u-wel bumblebee-vriendje!!

...

Maar nu eigelijk.
Wat heeft 'trots zijn' eigelijk te maken met multitasken?
Zijn dat geen twee totaal verschillende dingen?

Want ik ben ook wel trots dat ik kan multitasken.
Zegt degene die net de opname van 'Thuis' op pauze heeft gezet
 omdat bloggen en 'Thuis' kijken écht niet samen gaat.
Dus eigelijk...

ben ik gewoon een superwijf.

En kwebbelend, lui, taartenverslaafd superwijf.

Voila.
Dat ben ik.
En ik ben er fier op !

vrijdag 16 maart 2012

#wijvenweek: vrijdag 16 maart

Dag 5  - Zelfscensuur
Zelfcensuur...
*gniffel*
la-me-nie-lachen
daar doe ik gewoon niet aan mee.
Ik zie je daar,
als toevallige voorbijkomer,
nieuwe lezer,
eens met je ogen rollen?
'jaja, dat zeggen ze allemaal'.
Manee jong.
Ik méén het.
Mijn 'vaste' lezers zijn niet van de veronderstelling dat alles lukt dat ik doe.
Integendeel.
Ik denk dat die al eens blij zijn dat er iéts lukt dat ik doe.
*proest*
Ik ben nu eenmaal de queen der klungels.
('beauty-queen', a-ma-hoela, ze mogen het houden,
maar deze kroon nemen ze me niet zomaar af hoor!!)
Mor allez,
omdat ik jullie nog steeds kritisch zie kijken.
Zal ik even een opsomming der flaters geven van het afgelopen half jaar.
Kijk.
En geniet.
Remember de biscuit waar ik de eieren los geklopt had,
 in plaats van wit te kloppen?
Neen?
Resultaat was een omelet met een licht bloemig smaakje aan.
Het was niet slecht,
eerlijk is eerlijk.
Weet je nog...
die tafelbroodjes die eigelijk de naam 'brood' niet waard zijn?
En deze waren helemaal niet lekker.
Ookal zeiden mijn proevers van wel.
Nop.
Niet te eten.
Of mijn omelet-ding... dat uit elkaar viel en waar ik dus maar iets anders van fabriceerde...?
Oke.
Dit was dan wel weer lekker.
Het zag er walgelijk uit.
Maar ZO lekker !!
Of deze.
Mijn schoonmama die het geweldige idee had om mij haar parelketting te laten knopen.
Mijn gevloek en gesakker deed zowat alle levende wezens in de omtrek zich terug kruipen in hun schulp.
Zie je hoe slecht ik dat gedaan heb?
Niet te doen.
Bijna beschaamd om het zo af te geven.
Of mijn chocoladekoekjes,
waar ik het niet nodig vond om te luisteren naar de waarschuwing om de ongebakken koekjes ver genoeg uit elkaar te leggen...
Met grappige gevolgen.
Deze waren ook lekker.
Ik luisterde tenslotte wél naar het recept (zo slim ben ik nog),
maar echt stijlvol en sierlijk...
nope.
Mijn tegengoesting in patatjes.
Zo lag dat dus al een eeuwheid in de berging.
En steeds was ik te lui om er iets aan te doen...
En zo kan ik nog wel eventjes doorgaan...
Zelfcensuur?
Was-datte?
Ik ben niet perfect,
mijn creatieve uitspattingen zijn dat ook niet.
Mijn blogposten ontploffen bijna van de taalfouten
en van de zelfkennis en van sarcastische beschijvingen van mijn -vele- flaters.
En ik moet toegeven dat ik dikwijls sta te grijnzen met mijn eigen onnozelheid...
dus waarom zou ik jullie dat pleziertje dan ontzeggen?
Om toch nog een stapje verder te gaan.
Piekerde ik eens over iets dat jullie nog niet weten.
En ik kwam uit op het volgende.
Ik heb ab-so-luut geen groene vingers.
Dat is een understatement.
Ik kan élk bloempje of plantje kapot helpen.
Alles.
Echt.
Niet normaal.
En ik doe het niet expres he,
dat is het ergste dan nog.
Zo af en toe waag ik me toch eens aan een poging nr 1085.
Maar steeds weer moet ik toegeven dat die gave die mijn bumblebee-papa bezit,
niet in mijn genen-erfenis zat inbegrepen.
Kleine lettertjes en zo... hoe gaat dat he, als je een contract tekent.
Zeg nu zelf...
ziet dat er gezond en fleurig uit?


Poor thingy's...

Graag wil ik jullie ook nog plezieren met een snapshot uit mijn 'bak-kasten'.
Jaja, ik heb ZOVEEL rommel voor te bakken en te koken,
dat ik twee kasten op eiste in onze keuken.
En deze zien er voor de moment zo uit.


Eigelijk ziet dat er nog best oke uit...
voor mijn doen dan.
Als tiener,
en twintiger ook
dreef ik mijn ouders regelmatig tot waanzin met de rotzooi in mijn slaapkamer.
Sinds ik niet alleen mijn eigen prul moet opruimen,
maar ook dat van mijn lieftallige bumblebee-vriendje,
proberen we samen ons rommel-probleem binnen de perken te houden.
Soms.
Als we weten dat er bezoek komt.
...
*grijns*

donderdag 15 maart 2012

#wijvenweek: donderdag 15 maart

Donderdag 15 maart - Dromendag
Dromen zijn bedrog.
Zeggen ze.
Ik vind 'ze' maar niks.
Ze hebben geen gelijk ook niet.
Zeg dat ik het gezegd heb.
Ik heb mijn droom waargemaakt.
Mijn meisjesdroom.
Iets waarvan ik al kind zei:
dat wil ik doen.
En geen enkel levend en niet levend wezen kom me er vanaf houden.
Dus ik deed wat ik zei dat ik ging doen.
Trots dat ik was, de dag dat het zover was.
Trots dat ik bleef, al die jaren...
en trots dat ik nu nog steeds ben,
ookal is het leuke avontuurtje voorbij.
Ik heb mijn kinderdroom waargemaakt.
Voila.
Hoeveel mensen kunnen DAT zeggen?
Dus dromen zijn bedrog?
Nee hoor !
Je moet er alleen KEI hard voor willen werken.
Want je droom komt zo eens niet een keertje voorbij wandelen of zich op je schoot nestelen.
Je moet er iets voor doen.

En...
Dat doet iets met je.
Je droom verwezelijken.
Maar raar genoeg komt er snel weer een droom in de plaats.
Zo gaat dat nu eenmaal.
En ik ben een dromer.
Mij betrap je meermaals per dag met mijn hoofd in de wolken.
Ergens ver weg.
Praat maar raak dan,
ik hoor je toch niet.
Het kan ook zijn dat ik je gewoon bewust negeer...
aan jou om het verschil op te merken dan ;-)
Ik kan je een lijst geven van dingen waar ik over droom.
De ene al wat praktischer en haalbaarder dan de andere.
Maar zeg nooit nooit.
Zo droom ik van een wereldreis.
Ik mijmer over godverlaten stranden en niks anders rond me dan zee.
Maar eigelijk...
hou ik niet van niks anders dan zee rond me.
Voor me, oke.
Achter me, oke.
Maar ik sta graag met mijn voetjes op de grond.
Letterlijk dan.
Ik begin al bijna te hyperventileren als ik dénk aan niks dan zee rond me.
(EEK ! wiebelendewiebel onder mijn voeten en niks dan nat water rondom!!)
The horror !
Maar toch droom ik er over.
Lijkt me zalig.
Not gonna happen.
Niet alleen het zee-issue.
Maar mens, als er nu iemand is die graag in haar eigen bed slaapt,
haar eigen zetel ligt,
en haar eigen dagdagelijkse routine heeft...
dan ben ik het wel.
Een weekje er tussenuit...
da's oke.
Dus misschien doe ik ooit wel die wereldreis?
Maar dan in stukjes en brokjes?
En om eerlijk te zijn.
Een echte wereldreis hoeft niet zenne.
Bepaalde delen van de wereld hoef ik niet te zien.
Ik vind het maar niks om tussen de leeuwen te zitten.
Of tussen de cactussen.

Bon.
Waar ik ook van droom is een eigen knutselwinkel.
Een hobbywinkel.
Mensen een hobby aanleren,
helpen om creatief te zijn.
Samen prullen en prutsen.
Eigen spulletjes verkopen.
Gezellig freubelen samen.
Kinders leren hoe ze moeten kliederen,
hoe ze iets moeten maken en creeëren.
Leren hoe ze zich moeten vuil maken
want die kinders van tegenwoordig kunnen dat precies niet meer.
Lijkt me geweldig.
Tot ik aan het papierwerk denk.
En de miserie.
Been there, done that.
Not gonna happen.
Zo denk ik ook over kindjes.
Je weet wel.
Grote oogjes.
Wipneusje.
En een longinhoud om heel de buurt bij elkaar te gillen.
Dat groeit dan op, tot een klein patéke,
dat op je af komt waggelen met uitgestrekte armpjes en een grote glanzende snottebel die richting mondje druipt.
Not gonna happen.
Anytime soon.
Euh.
Ik ben een dromer.
Maar misschien ben ik een beetje te praktisch geworden doorheen de jaren?
Wacht wacht!
Ik heb er nog eentje.
Ik wil ooit een boek schrijven.
Geen roman,
ik ben niet romantisch genoeg voor een roman.
Geen bloederig boek ook niet.
Dat krijg ik nooit getypt.
Maar iets leuks.
Vrolijk.
Fris.
Fleurig.
Dat lijkt me wel wat.
(not gonna happen zeker?)
Een mens mag toch dromen he...

woensdag 14 maart 2012

#wijvenweek: woensdag 14 maart

Dag 3 - Moh, kijkt nu. We zitten hier met een mening.
Een maatschappelijk onderwerp.
Tjonge.
Dat was moeilijker dan gedacht.
Ik kan vertellen over iets dat ze 'omgekeerd racisme' noemen.
Wel ja.
Daar ken ik iets van.
Maar dan vraag ik me af of jullie écht wel willen weten wat mijn ervaring is...
en hoe ik dingen heb 'mogen' ondervinden.
En 'mogen' ondergaan.
Hoe het mijn mening gekleurd heeft,
mijn leven veranderende.
Mijn persoonlijkheid wegduwde,
voor een ellendig lange tijd.
En mijn mening ook.
Hoe het nu nog steeds zorgt dat ik scherper reageer dan nodig,
in een dagdagelijkse conversatie of discussie.
Over het verschil van OCMW en buitenlandse mensen.
En OCMW en 'binnenlandse' mensen.
Speelt het dan echt een rol,
hoe het komt dat er nog steeds een akelige rilling over mijn ruggengraat loopt,
als ik een taxerende blik over me heen krijg van iemand met bruine ogen en zwarte haren.
Een blik die boekdelen spreekt:
'hoe ver kan ik gaan met dit meisje'.
'hoe hard kan ik ze kneden tot ik heb wat ik van haar wil'.
Willen jullie weten hoe het komt dat ik vreemde talen niet meer mooi lijk te vinden?
Spaans en Italiaans...
jazeker.
Maar Turks, Afghaans, Bulgaars...?
het klinkt me allemaal griezelig in de oren.
En hoe het komt dat ik als 17 jarig meisje een voorliefde had voor iedereen die er een beetje minder Vlaams uit zag...
ik aangetrokken werd door kindjes met een koffie-met-melk-huidje...
en dat in drie jaar tijd 180° is omgedraaid?
Dat ik -en ik geef het niet graag toe- elk klein jongetje met dat mooie kleurtje huid,
voor lange tijd helemaal anders bekeek?
Ik zag namelijk een klein onschuldig kind,
dat mits heel erg verkeerde opvoeding wel eens een duplicaat kon worden van iemand waar ik hard voor weggelopen ben.
Het is niet fijn om dit te schrijven.
En ik twijfel er niet aan dat het niet fijn is om te lezen.
Maar het is er wel.
Het is een deel van mij.
Het heeft lange tijd mijn leven bepaald.
Gekleurd.
Gevormd.
En mijn eigen 'ik' weggeduwd.
Tot er alleen een lichte schim over bleef...
dat exact deed en voelde wat toegelaten was.
Nog steeds loop ik in bepaalde steden niet op mijn gemak rond.
Bang om juist die persoon tegen te komen.
Bang om weer te veranderen in dat kleine bibberende meisje.
Dat bijna haar eigen roots en familie de rug had toegekeerd.
Op veel momenten ben ik dat kleine meisje niet meer.
Ik kén dat meisje niet graag.
Maar ik herken haar wel in ogen van vele andere meisjes.
Van vele andere vrouwen.
Niemand mag je eigen ontwikkeling en persoonlijke voorkeuren en mening veranderen.
Niemand mag je dwingen om dingen te doen.
Niemand !
En laat jezelf nooit wijsmaken dat je niet goed ben zoals je bent.
Je bent wie je bent
en als mensen je zo niet kunnen aanvaarden
zijn ze je gezelschap of liefde niet waard.

dinsdag 13 maart 2012

#wijvenweek: dinsdag 13 maart

Dag 2  –  Guilty pleasures en kleine kantjes

Eerlijk?
Ik hou van de kleine kantjes van mensen.
Die kantjes die de meeste angstvallig proberen te verstoppen?
I love them.
Ik ben dus niet beschaamd om toe te geven dat ikzelf er ook compleet bol van sta.
Gekke maniertjes die wenkbrauwen doen fronsen
stopwoordjes
onzekerheden
vlijmscherpe kantjes
gewoontes waar ik iedereen zot mee maak
...
ik heb ze.
Ik ben me er niet altijd even hard van bewust.
Maar nu ik een nieuwe job heb,
met nieuwe collega's
nieuwe regels...
Nu valt het toch wel op,
dan weet je pas hoe gewend iedereen je was in je 'oude omgeving'.
Je werd aanvaard zoals je bent.
Niemand keek nog raar op.
Scherpe randjes of gekke bewoordingen die wat stroef overkomen werden bedekt met de mantel der...euh... gewoonte?
En er werd gewoon overgepraat of eens kameraadschappelijk mee gelachen.
Nu niet.
Amai mijn botten.
Elke uitspraak,
spontane verzuchting,
overdreven vlotte benadering,
volkse bewoordingen,
gewoonte-maniertjes,
...
alles gaat onder de loep der analysering.
Ik zie wenkbrauwen fronsen.
Een blik van 'o jee... da's een rare' gewisseld worden.
Geschuifel van ambetantigheid.
Kleine spotglimlachjes die de mondhoeken doen krullen.
En vooral:
veel opengesperde ogen van verbazing.
O nee.
Ik beeld het me niet in.
Ik vrees dat ik zelf nu nog maar pas terug besef,
dat ik een rare mie ben.
Dat ik anders denk over veel zaken.
En vooral:
dat ik daar mijn hand niet voor omdraai om dat dan ook uit te spreken.
Ofteja.
Tot zover eigelijk.
Want na 3 weken van 'oepsie' momenten rank aan elkaar te rijgen,
begin je op te letten met wat je zegt,
en hoe je het zegt.
Als een klein onzeker kuikentje hippel je dan in het rond.
Je vermijd oogcontact,
uit schrik dat ze je neer gaan sabelen.
Je fluit jezelf terug als je iets wil gaan vragen
want 'had ik dat nu zelf al niet moeten weten?'.
Je glimlacht fijntjes als ze eens iets zeggen waarmee je het eigelijk niet eens bent...
om dan richting toilet te crossen om daar hartgrondig eens met je ogen te rollen.
Klinkt bekend?
Ik kende dat nog niet.
Nu wel.
Twee dagen.
Dat was de termijn dat ik het vol hield.
Tot iemand-die-mijn-haren-ten-bergen-doet-rijzen besloot om eens op mijn zeer gevoelige tenen te gaan staan.
Toen ging mijn oogzenuwtje trillen.
Mijn neusgaten sperden zich open.
En mijn ogen vernauwde zich tot spleetjes.
Ik ben er bijna zeker van dat er stoom uit mijn oren kwam ook.
Toen verloochende ik mijn belofte aan mezelf dat ik ging zwijgen en braaf ging knikken,
en flanste ik er gewoon uit wat ik dacht.
Samen met 2 dagen van opgekropte frustratie.
Zo.
DAT deed deugd.
Als ik juffrouw-ik-smeer-mijn-gezicht-vol-bruine-creme-en-doe-precies-alsof-ik-het-hier-voor-het-zeggen-heb-maar-ben-eigelijk-maar-gewoon-een-trienemie voor de eerste keer zag...
wist ik al dat we een aanvaring gingen hebben ooit.
Ken je dat?
Zo iemand zien.
En denken 'o jee, ik mag u niet'.
Dikwijls weet je niet waarom juist.
Maar je weet wél dat die persoon je niet aan staat.
Meestal.
Gaat het over vrouwen of dames of meisjes die gewoon véél knapper zijn dan jezelf.
Of veel beter gekleed.
Of veel hipper.
Leuker.
Toffer.
En dan moet je die dames niet.
Gewoon.
Omdat jij jij bent. En niet haar.
En eigelijk wil jij haar zijn.
Snappie?
Deze trienemie bekeek MIJ zo.
Terwijl ik -eerlijk waar- niks heb dat zij niet heeft.
Buiten een contract nu.
Bij de nieuwe job.
Terwijl zij 'maar' een studente is.
Néh.
Dus NU mag ze me zo wel bekijken.
Oepsie.
Not nice.
Enfin.
Ik flanste het er dus uit.
Tegen mijn 'baas'.
En ik verwachtte een uitbrander van jewelste.
Tenslotte hoor ik dat niet te doen.
Gewoon iets er uit flansen.
Het enige dat ik kreeg was een klein lachje.
En een twinkeling in de ogen.
Geen uitbrander.
Wel een zeer positieve evaluatie nadien.
Want:
'ik heb het hart op de tong'
En ik ben 'teamgericht',
want ik kwam het zeggen als er iets me scheef zat.
als dat geen understatement is...
En nog meer van die fancy woorden.
Wel.
Daar stond ik dan.
Blozend als een dom schaap.
(hoe weet JIJ dat een schaap niet bloost? Want DAT wilde je zeggen, toch?)
Ik kreeg de job.
Want zowel mijn directe baas,
als degene daar boven...
vonden mijn eerlijkheid een geweldig pluspunt.
Oja.
Ook tegen 'die baas daar boven' ben ik zo brut af eerlijk geweest.
'kent u ons bedrijf'.
Nope.
'heeft u ervaring in deze sector'.
Nope.
'heeft u eerder al eens met een groep vrouwelijke collega's gewerkt?'
Nope.
'bent u daar dan niet een klein beetje ongerust over'.
Jap.
Niet moeilijk dat ik bijna van mijn stoel viel toen ze belden om te vragen of ik alstublieft op test wilde komen...
'euh? wablieft? Ikke?'
*proest*
Wel.
Ik heb die kleine kantjes nog steeds.
En de collega's kijken nog altijd raar op als ik door de werkplek huppel.
Ik huppel soms ja.

Ze kijken niet raar als ik de snoeppot aanval.
Maar wel alle oranje exemplaren met een rimpelneus aanzie en dan toch maar in een hoekje leg en naar het volgende grabbel.
Want dat doen ze blijkbaar allemaal.
Vertel me eens waarom ze nog oranje snoepjes maken? Niemand eet dat graag !!

Ze kijken allemaal met ingehouden lach hoe ik nog steeds worstel met de telefoon daar.
Die is namelijk 'actief' zo snel je het van de houder neemt.
Niet zoals de mijne vroeger: afnemen, op groen hoorntje klikken en dan pas ben je 'on line'.
Dus zo gauw de telefoon rinkelt,
moet ik grijnzen.
Als een dom schaap ja.
Want die eerste 15 keer drukte ik op het groene telefoontje,
om dan verbaasd en licht verontwaardigd te kijken als ik geen antwoord kreeg op mijn begroeting van 2 zinnen lang.
Ha nee.
Want ik had afgedrukt.
Nu geeft dat als resultaat dat ik zo houterig en hakkelig reageer.
Want mijn verstand weet dat ik niet mag afdrukken.
Maar het gewoonte-deel wil dat nog altijd wel eerst doen.

Grappig.
Vinden de collega's.
Grappig,
vind ik eigelijk zelf ook wel.

Mijn voorliefde voor de kleur roze is hen ook al opgevallen.
Maar de ene heeft het daar voor groen.
GRASgroen.
Geen gewoon groen.
en als ze dan iets grasgroen ziet...
is het nu toch wel juist haar stijl niet zeker?

Nog iemand wil enkel pasteltinten aan doen.
En bloemetjesprinten.
En HAAT jeans.
(terwijl ze er zo mooi mee staat!!)

Dus eigelijk ben ik niet zo raar met mijn gewoonte om steeds op z'n minst één kledingstuk of accessoire in het roze aan te hebben.
Misschien ben ik eigelijk in het algemeen helemaal niet raar?
Misschien moeten we het 'uniek' noemen.

Ik ben uniek.

Jij ook?

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...