Pepperoni Pizza Puffs

Pizza Puffs.

Geef toe, dat klinkt schattig.

Ik vond het receptje op Pinterest.

Gosh i loooooove pinterest.

En ik wist zeker: die moet ik eens maken.

Daar kreeg ik snel de kans voor,

want we hadden op een gegeven moment precies een zoete inval ten huize BumbleBee.

Dat heb je als je een jaartje ouder geworden bent,

dan wil iedereen komen gluren of dat te zien of te merken is.

Wat pizza puffs zijn?

Awel dat ik het zelf niet goed weet.

Het ziet er pizza-achtig uit.

Maar tegelijk dan ook helemaal weer niet.

Het proeft een beetje pizza.

Maar dan eigelijk ook helemaal niet.

Maak ze gewoon.

Proef ze.

En weet het me te zeggen ;-)

Hier komt het receptje:

- 85g bloem

- 3/4 theelepel bakpoeder

- een tikje zout

- 180ml volle melk

- 1 losgeklopt ei

- 100g mozzarella

- 25g parmezaanse kaas

- 100g pepperoni worst

- verwarm de oven voor op 190°C

- vet een 24  mini-muffinplaat in

- mix in een grote kom de bloem, bakpoeder, zout, melk en het ei.

- roer er dan de kaas en de pepperoni door.

- laat je beslag 10 minuten rusten.

- roer nog eens goed door, verdeel over de muffinvorm

- bak 25 minuten op 190°C

Zodus:

Dit was mijn beslagje.

Het ziet er walgelijk uit, daar ben ik me van bewust.

Maar jullie zijn al het één en het ander gewoon van me.

Ik vulde een gewone muffin-pan.

Geen mini.

Een mini-pizza-puff zal wel makkelijker te eten zijn... denk ik zo.

Ik raad ook aan om effectief je pan in te vetten,

ipv cupcake papiertjes te gebruiken.

Want dat eet ook niet zo handig.

Dat spul plakt!

Na 25-30 minuutjes bakken...

had ik dit geurige resultaat.

I'm telling you...

it's njammie !

Niet iedereen was het er mee eens...

waarschijnlijk is het handig om op voorhand te weten dat één van je proevers géén liefhebber is van kaas...

dat je ook iets anders voorziet dan allemaal kazerige-toestanden.

Maar bon.

Hij leeft nog.

dus zo erg zal het niet geweest zijn ;-)

Weer iets om zonder veel vuil te maken en zonder veel voorbereiding

lees: in 5 minuten tijd

iets op tafel te toveren voor je gasten.

Smakelijk !!

Roze fimo knoopjes

Lekker fleurige felroze fimo

een beetje tijd

een portie geduld

en

een niet-al-te-hete oven

Dat is de basis van dit moois.

En meer woorden gaan we daar dan ook niet over vuil maken.



Alstublieft Annette.

Als ze dan ook nog eens bij jou geraken in het kort ;-)

Alvast een fijn weekend gewenst voor iedereen !

Ukkepukkeminnie-worstenbroodjes

Soms... wil je gewoon iets maken waarvan je bijna zeker bent dat iedereen het lust.

Het moet dan ook nog makkelijk zijn.

Snel klaar.

En weinig rommel geven.

Dan moeten je eters het ook nog makkelijk kunnen oppeuzelen.

Zonder al te veel morsen.

Zonder al te veel bestek of gedoe.

Dus.

Na wat heen en weer gegoogle,

kwam ik op worstenbroodjes.

In ukkepuk-formaat.

Klein dus.

Easypeasy.

Je hebt nodig?

- bladerdeeg

- kleine knakworstjes

Uit mijn vel bladerdeeg kon ik 16 stukjes snijden.

Na wat gemeet en gepuzzel kwam ik uit op deze schikking ;-)

Er zullen wel betere oplossingen bestaan, maar ik was al vreed content met mijn resultaat.

Dus snij je bladerdeeg.

Haal het worstje uit zijn blikje of potje.

Leg op het stukje bladerdeeg in kwestie.

Rol voorzichtig een slag om, zodat je worstje er vrij vast in zit.

En rol dan gewoon verder op.

Ik zette mijn mes enkele keren op de vouw,

om te zorgen dat het bladerdeeg netjes dicht bleef.

En zwierde de schatte-dezekes op een bakplaat.

Dan kan je ze nog met wat melk of een eitje inpappen voor je ze de oven in gooit...

(tip: leg ze op de naad van het bladerdeeg, dan heb je minder kans dat ze openbarsten bij het bakken).

Je oven op 180° voorverwarmen.

En 20 minuutjes bakken.

Of tot ze goudbruin zien.

Ik was niet snel genoeg om een foto te trekken van het eindresultaat...

dus volgens mij waren ze goed gekeurd ;-)

Heel snel te maken, zonder veel plaats of voorbereidingstijd.

Je kan ze ook al op voorhand afbakken en nadien dan enkele minuutjes in de oven terug opwarmen.

Dat scheelt je weer wat wacht-tijd ook !

Smakelijk !

Lekkers uit een pakje

Ik ben een koeken-madam.

Maar iets in mij zegt dat jullie dat al wisten.

Geef toe...

lékker toch?

Pure nostalgie ook...

we kregen deze koeken als drie-uurtje op onze school-ski-vakantie.

Toen ik 11-12 jaar was.

Véél te veel hebben we er toen van gegeten...

teveel koeken = mottig worden.

En ik ben dan wel een koeken-madam,

maar koeken-in-pakjes werden er niet veel gekocht ten huize BumbleBee-ouders.

En die goede gewoonte heb ik overgenomen in ons eigen stekje.

Dus zoals het hoort, loop ik dus steeds radicaal voorbij al dat lekkers.

Of stop ik wel halverwege voor een pak granny koeken.

Maar dat mag he, dat is -een beetje- gezond ;-)

om dan heel erg met-oogflappen-op verder te rennen met mijn winkelkar.

De rest van die pakjes-koekjes...Niet zo gezond he...

Nu niet dat de koekjes die geen pakjes-koekjes zijn wél zo gezond zijn...

Maar kom ja, dat zit tussen de oren.

Nu...

Ik ben niet braaf geweest.

Want ik heb onlangs wél eens koekjes gekocht.

En voila.

Hek van dam.

Ik ben weer vertrokken.

Niet goed he.

Maar voor één pakje mag het wel eens.

En ze zijn toch zo lekker.

En die dino-koeken.

Ken je die nog?

NJAM !

Misschien volgende keer in de winkel toch eens...

Hebben jullie ook een voorkeur-koekje?

Met een nostalgische herinnering aan vast?

Checkerboard Cookies

Deze koekjes stonden al lang op de 'to do' lijst

samen met nog 195 anderen.

uit mijn 'golden book of cookies'.

Nodig?

- 200g bloem

- 1/2 theelepel bakpoeder

1/8 theelepel zout

- 150g zachte boter

- 100g kristalsuiker

- 1/2 theelepel vanille extract

- 2 eetlepels ongezoete cacoa poeder

- eiwit van 1 groot ei, losgeklopt

Wat moet je doen?

Mix de bloem, het bakpoeder en het zout in een kom.

Zwier de zachte boter (lees nog eens: zachte boter) samen met de suiker en het vanille extract in een andere kom en mix deze op hoge snelheid tot je een romig geheel hebt.

Mix daar de droge ingrediënten bij en kneed tot je een deeg hebt.

Verdeel dat deeg in twee.

Even afwegen is nuttig,

maar wees slimmer dan ik was...

Want.

De cacao moet bij één van de twee delen.

Dus als je je deeg gelijk wil verdelen...

juist ja

dan moet je je cacao OOK mee afwegen.

Of het is niet gelijk.

Snappie?

Dus.

Weeg je cacao poeder.

Weeg je deeg.

En zorg dat je bolletjes deeg dan gelijker (is dat een woord?) zijn dan die van mij.

Meng je cacao dan in één deel van je deeg.

Goed doormengen, het duurt even voor alles opgenomen is.

En draai er dan plastiekfolie rond.

Leg minstens 30 minuten in de ijskast.

Dan snij je elk stuk in drie verschillende -gelijke- stukken.

Voor mij was dit een zeer lastig koekje om te maken,

ik heb géén geduld

en

ik ben géén wiskundig wonder.

Pruts -en mopper- tot elk deeghompje zowat dezelfde vorm ende lengte ende dikte heeft.

Kleine tip:

maak deze koekjes niet als je tegelijk ook 5 andere dingen aan het maken bent...

Leg ze dan schoontjes op elkaar, in schaakbord patroon.

Neem je eiwit en een borsteltje.

En *vegerdeveeg* over je blok deeg.

Wees maar gul,

want je eiwit gaat ervoor zorgen dat je verschillende kleuren en stukken deeg mooi gaan hechten.

Verpak terug in plastiekfolie,

en zwier voor minstens een uur in de ijskast.

(zie? niet voor geduldige mensen als ik...als ik koekjes bak is dat meestal met een reden: ik heb goesting in koek en ik wil diene koek NU!)

Na een -ellendig lang- uur kan je je deegblok gewoon in stukken snijden.

Snij een halve cm dik, en plaats de koekjes ver genoeg uit elkaar

want deze schatjes zetten nog uit.

En bak 10-15 minuten in een voorverwarmde oven van 190°C.

(of tot ze licht bruin zijn met stevige kantjes)

Laat afkoelen

of doe dat niet, verbrand je mond, maar heb al wel 10 minuten vroeger in dat koekje kunnen bijten!

Njammie !!

Nu, zeer belangrijk:

Verdubbel al je ingrediënten.

Jaja.

Doe dat nu maar gewoon.

Want voor je het weet heb je één koekje kunnen proeven en is al de rest ribedebie nog voor je dat uitgesproken krijgt.

Dus:

maak dubbele portie.

U zal me dankbaar zijn ;-)

(ppssst? Zie je die enge hand op verschillende foto's?

Een luttele poging tot kodak beschermen tegen koekjesdeeg

en meer-van-dat-prettigs-om-er-af-te-kuisen)

Neen, die tactiek werkt niet.

Daar sta je dan...

Ik heb een nieuwe werkplek.

Weeral.

Bon ja... eigelijk nog steeds dezelfde als toen ik zei dat ik een nieuwe werkplek had.

Maar we hebben gewoon een nieuwe stek gekregen.

Een nieuwe werkplek-stek.

Het kleine zusje van het de andere werkplek dus.

Ofteja.

Het kleine zusje dat boven het hoofd van het oudere zusje gegroeit is.

Want zo gaat dat meestal met die jongere zusjes.

*hup* en die snotneus is groot.

Wat ik eigelijk wilde zeggen...

want ik wijk weer af

is dat we dus een nieuwe werkplek-stek hebben.

Bij die nieuwe stekkeplek-plekkestek hoort wanorde en beginnersfoutjes.

Geloof me, ik druk me vrij miniem uit nu.

Niettemin zijn we er allemaal zeer fier op.

Precies of we hebben er zelf iets mee te maken.

De bazen... die hebben er wél iets mee te maken.

Je hebt mijn baas.

In meervoud, want ik heb er eigelijk twee.

En dan heb je de bazen van mijn bazen.

Daarboven staat de baas van die baas van mijn bazen.

En daar boven staan dan DE bazen van de baas van die baas van mijn bazen.

Met nog een heleboel kleine baasjes er tussen, waar ik hoogstwaarschijnlijk geen weet van heb.

DIE bovenste-bazen...

die zijn ook wel heel erg fier op de nieuwe werkplek-stek.

Om te tonen hoe fier juist,

komen ze dan ook regelmatig eens kijken.

Naar de stekkeplek-plekkestek.

Te pas en te onpas.

Soms ben je er voor gewaarschuwd.

In een fluistertoon, in mijn rechteroor, door één van mijn bazen,

enkele luttele seconden voor ik in het gezicht der hogere bazen loer met een 'oink?' uitdrukking op mijn eigen snuit.

Soms moet je het doen met een niet-te-begrijpen-hoofdknik of een zeer grappige maar rare gelaatsuitdrukking.

Van mijn bazen.

Richting mezelf.

Die dan moet zeggen 'BumbleBee, ze zijn er weer!!'.

Maar die dat eigelijk niet zegt.

Die me feitelijk alleen maar onnozel doen grijnzen,

want wat wil die rare meid NU weer zeggen zonder iets te zeggen?

Maar lachen is goed.

DE bazen hebben graag dat je lacht.

Het feit dat ik 'onnozel' lach, dat zien die toch niet.

Denk ik dan.

Hoop ik dan.

Soms.

Soms weet je gewoon niet dat ze komen.

En komt er ineens, in het midden van je werkendag een vreemd personage met uitgestrekte hand en snuit naar je afgelopen.

Waarbij je direct het reflex hebt om alles dat je in je buurt hebt tegen je aan te drukken als schild tegen die aanslag op je personal bubble.

Nooooo tutsjie de bubble !!

Als je dan 3 tellen later beseft:

oepsie... dat is weer één van DIE bazen.

Dan sta je daar mooi...

met

dat-hemdje-dat-een-body-is-maar-dan-natuurlijk-een-body-met-een-string-ipv-een-deftige-slip

tegen je aangedrukt en een verschrikte uitdrukking op je gezicht.

Voor je die wachtende hand kan gaan vervoegen met je eigen klammige exemplaar,

moet je die eerst vantussen die string pulken.

Want dat kreng was je juist aan het rechttrekken,

zo snel je kon

en met zo min mogelijk aanrakingen als mogelijk.

Wie verzint dat eigelijk?

Body's zijn sowieso al jakkie.

Maar een body met een string?

Komaan.

Professioneel als ik ben negeerde ik zowel de *plof* van mijn geliefkoosde bubbel die in flarden vaneen sprong,

als de gezichtsspiertjes die automatisch in een gigantische -zeer onprofessionele- grijns wilde springen.

En stak ik met een uitgestreken gezicht en een nauwkeurig in de plooi gelegde glimlach mijn ontwarde en eigelijk niet zo klammige hand richting de zijne.

'hallo, ik ben BumbleBee'.

Zo snel de vriendelijke maar lichtelijk verwarde meneer met enkele stappen zich ver genoeg van mij verwijderd had

greep ik in een groots gebaar richting walkie-talkie.

gosh i looooove die dinges!

om alle niets-vermoedende collega's te waarschuwen om hun handen uit schaamtelijke posities te wurmen en even droog te vegen want meneer x kwam er aan.

Steeds weer fijn...

om zelf ook even een gekke hoofdknik,

gefrezel in je oor

of waarschuwende opengesperde ogen te krijgen.

Alleen moet er steeds weer één persoon zijn die de eerste slag op neemt.

Dat hemdje-met-een-string aan?

Dat ligt vooraan in onze werk-plek-stek.

En vanaf nu ben IK niet meer diegene die dat gaat opvouwen.

Om meerdere redenen.

En meneer X?

Dat was een vriendelijke meneer.

Vooral toen hij nogmaals op dezelfde manier zich kwam voorstellen

en nadien pas besefte dat hij in herhaling viel.

Vriendelijke meneer...

ik hou wel van mensen met een beetje een geheugenprobleem.

Dat maakt dat ik niet 'dat-meiske-met-hare-string' ben.

Stel je voor.

Het verhaal der papieren zakjes

Ik kocht enkele jaren geleden een doos vol met papieren zakjes.

Om kleine prulletjes in te steken,

om als cadeauverpakking te gebruiken.

En ook stiekem omdat ik ze gewoon mooi vond.

Maar eigelijk ben ik niet zo zot van de zakjes.

Ze zijn mooi...

maar die afwerking is maar zo-zo.

Bijvoorbeeld dit.

Aan het flapje heb je daar zo'n hoekje dat niet juist zit.

En op de achterzijde (of is het de voorzijde?) zit onderaan een stuk omgeplooid.

'Maar jong toch'

hoor ik je denken

'dat ziet ge toch niet?'

Ja weet ge...

juist is juist en ik hou van juist en juistjuist is nog beter dan juist en ditte is zelfs niet gewoon juist dus al helemaal niet juistjuist.

Dus ik hou er niet van.

Kan je volgen?

En pas op.

Dan zijn we er nog niet he.

Want dat flapje daar...

Dat spul bestaat uit twee delen.

Not nice.

Want je plooit dat flapje om.

En hoe je het zakje ook draait of keert, je zit altijd met een naad,

een omgeplooide rand of een fout hoekje in het zicht.

I'm telling you... ik krijg het op mijn heupen van zulke zaken.

Hoe ik al gevochten heb tegen dat zakje.

Misschien toch eens dat flapje zo plooien?

Of eerst zo een draai geven en dan ZO plooien?

Of kijk, misschien als we daar een stukje afknippen en dan ZO plooien?

Nope.

Altijd weer iéts dat ik niet mooi vond.

Dus.

Ik plooide mijn zakje open

en daar zat ik dan...

met een brein vol goede ideeën en het gedacht 'dat zal ik hier eens rap fixen'

Niet dus.

Maar kom ja,

ik ben er geraakt.

Na een aantal prototypes

een-niet-nader te-beschrijven-aantal

ik zei niet dat het een 'makkelijk verhaal der makkelijke papieren zakjes' was...

had ik dit als resultaat.

Met een mooie voorkant.

Mét een flapje in één stuk.

Zonder kierewiet-hoekjes of stukjes of naden die mijn zenuwtrekken het startschot geven.

En een achterkant.

Zonder naden,

omgeplooide stukken

en meer van dat niet-moois.

Voor de opmerkzame lezers zeggen dat ze de keuze van mijn papierke maar niks vinden...

Na 2 pogingen vond ik het wijs en mileuvriendelijk om even de papierhoop in te duiken

 en mijn X-aantal volgende stereotypes

(lees: mislukkelingen)

even te vormen met reclame-papierkes.

Gaf minder gevloek en gesakker,

als er weer eens iets misging met mijn calculaties.

(geen wiskundig brein hier aanwezig als BumbleBee-vriendje niet at home is...

 maar dat wisten jullie al)

Bon.

Uiteindelijk.

Maakte ik mezelf een mal.

Een geperfectioneerde mal.

En nam ik de schaar, wat plakspul en schoon papierkes ter handen.

Met dit als resultaat !

Ziet dat er bekend uit?

Ja dat zal wel...

het was een deeltje van mijn 5de give away.

Nu.

Dames.

Voor jullie zelf aan de slag gaan met een prulle-zakje en goede voornemens om zelf ook zo'n grut te maken.

Wees dan slimmer dan ik.

Want er staan massaal veel voorbeeld-mallen op het internet.

Dus het knoeien kan je overslaan.

Maar een deel van de fun dan ook natuurlijk ;-)

Want ikke...

ik heb mijn gepersonaliseerde mal.

Ik zou er niet van verschieten als er een idem dito van op het www staat,

maar deze heb ik dan toch maar mooi zelf uitgevogelt.

*proest*

Moeilijk gaat ook,

toch?

Weet ge wat nu het toppunt is?

Ik heb voor mezelf natuurlijk ook zakjes gemaakt.

En ik kan die nu toch niet meer vinden zekers?

Want ik dacht zo eens even zuinig te zijn met die schatte-dezekes.

Dus ik legde ze zorgvuldig weg.

Té zorgvuldig dus...

Tja.

Dichte appeltaartjes

Appeltaart.

Iedereen lust het.

Of toch bijna iedereen,

want in de meeste appeltaart zit zo nog vanalles waar ik als ambetante mijn wipneus voor optrek...

snel en supereasy om te maken

dus

dat moest ik ook eens gedaan hebben.

Geen vieze dinges er tussen,

gewoon: appel en bladerdeeg.

Njammie, toch?

Ik maakte weer een kleine versie.

Gewoon.

Omdat ik dat wilde.

Voor een gewone grote taart is dit het recept:

- 2 vellen bladerdeeg

- 1 kg moesappels

- 150g suiker

- 1.5 eetlepel vers geperst sinaasappel of citroensap

- 3 eetlepels bloem

- 1 theelepel kaneel

- 3 eetlepels melk voor het glaceren

- rietsuiker voor het garneren

Wat moet je doen?

De appels schillen en de klokhuizen verwijderen.

In plakjes of stukjes snijden en mengen met de suiker, het sap, de bloem en het kaneelpoeder.

Je taartvorm (of vormpjes) bekleed je met bladerdeeg,

duw goed in de hoekjes en kantjes,

wees gul met het deeg,

anders scheurt het tijdens het bakken.

Laat een randje deeg ruim over de rand gaan,

dit heb je straks nodig.

Vul je vorm ruim met je appeltjes.

En leg er een tweede plak bladerdeeg bovenop.

Hier ook weer ruim deeg nemen,

de zijkanten goed tegen elkaar duwen met een vork of mes.

En twee inkepingen maken bovenaan zodat de stoom kan ontsnappen en de boel niet ontploft halverwege de baktijd.

Bestrijk de bovenkant met melk

strooi er royaal rietsuiker (of gewone kristalsuiker) over.

En zwier in de oven.

Je bakt 10 minuten in een voorverwarmde oven van 200°C.

En dan verlaag je de temperatuur tot 190°C en bak je nog eens 25-30 minuten.

Tot je taartjes een goudbruine kleur hebben.

En gans je keuken ruikt naar de appeltaart en je de buren weer doet watertanden.

Zie je hoe de randjes nu mooi omhoog gekomen zijn?

Als je de randen te nauw afsnijd, springen je taartjes open.

Aan de smaak doet dit niks, maar het is toch mooier als ze netjes dicht blijven ;-)

Deze taartjes kan je warm serveren,

of laten afkoelen.

Smakelijk !!

Heb je een momentje?

Ik...

ik moet jullie iets bekennen.

Ik zit tegenwoordig met een klein probleempje.

Ik lig er wakker van.

Ik sta er mee op en ga er mee slapen.

Volgens mij heb ik dringend hulp nodig !

Ik...

ik heb iets...

Ik ben er zot van.

Nee wacht,

eigelijk hou ik er gewoon van.

Dat klinkt nog niet helemaal hoe ik het zou willen,

laat ons zeggen...

ik kan het niet missen.

Ik kan het écht niet missen.

En nu... nu moet ik het missen.

En gut, ik zal het geweten hebben.

Zowat overal zie ik verwijzingen,

op elke hoek van de straat... elke gesprek met nietsvermoedende mensen,...

Ook bij elke blik in het rond zie ik iets dat me er aan doet denken.

Een voorwerp daar, een vorm ginder, een geur of een herinnering...

Ik voel aan de kleinste vezel van mijn lijf dat ik het nodig heb.

Mijn handen jeuken verschrikkelijk

mijn vingers tintelen alsof ze elke moment uit hun vel gaan barsten van ongeduld,

mijn ideeën gillen en krijsen om ter luidst, met hun kleine schriele stemmetjes.

tot ik een hoofd vol scheeuwende krengen heb

waar ik zelfs na ettelijke keren verwoed heen en weer schudden geen einde aan kan maken.

Nope.

Dan heb ik er nog eens hoofdpijn bovenop.

En ook rare mensen die nog raarder naar me kijken.

Misschien omdat ik nu ook een tikkel meer dan anders in mezelf praat.

Of omdat ik constant mijn kleine notitie-boekje bovenhaal om daar dan in te beginnen krabbelen als een volleerde zottin.

Inclusief binnensmonds gemompel en blinkende oogjes.

Daverende handjes.

En een trillipje.

Ik heb een klein probleempje.

Ik besef dat het misschien iets groter is dan gedacht...

misschien zijn dit afkickverschijnselen?

Maar ik wil helemaal niet afkicken !!

Ik reageer ook snibbig als één van die piepstemmetjes uiteindelijk toch toegeeft

en met een zoplipje zegt:

'oke...misschien later dan?'

Neeeeehe!

Nu !

Maar nu gaat het helemaal niet...

want ik heb dat andere probleempje ook nog.

Waardoor mijn eerste probleem ontstaan is.

Ik heb eerst een oplossing nodig voor mijn éne probleem...

voor ik aan het andere kan werken.

Daarom een klein, onschuldig oproepje.

Kan iedereen alstublieft enkele luttele minuutjes naar me verzenden?

Die momenten dat je even niet weet wat doen?

Die enkele tellen dat je wacht tot je oven *ting* doet?

Elke seconde dat je even niet nodig hebt?

Ik geef ze terug hoor,

ik wil ze alleen eventjes lenen.

Allemaal samen bundelen...

Mijn inspirerende, creatieve ideeën zullen u dankbaar zijn,

want hun keeltjes zijn bijna schor geroepen

in hun poging om mijn aandacht te trekken.

Mijn hoofd zal u ook dankbaar zijn.

Mijn collega's ook.

Zei ik al dat ze me raar vinden?

Wel ja... sinds ik nog meer dan anders in de verte staar terwijl ik luister naar die schriele stemmetjes in mijn hoofd...

is dat er niet beter op geworden.

En mijn vingers en jeukende handen...

Ik mis het zo...

het prullen

frullen

friemelen

frutsen

freubelen

Volgens mij...

ben ik verslaafd.

Dus als iemand de contactgegevens bezit van een hulpgroep-voor-tijdloze-creatieve-madammen-met-afkickverschijnselen.

Let me know !

Dank u !

En nog eens een Give-away !!

Olala, de ene is nog niet koud of er komt al een volgende aan !

Hebben we dat graag, of hebben we dat graag?

Kleine detail...

deze keer komt ie niet van mij !

Erg ver moeten we het niet gaan zoeken,

want het is mijn allerliefste BumbleBee-zusje die iets in elkaar gestoken heeft.

Ook bij haar is er een facebookpagina ontsproten

waarop al heel wat mooie spulletjes te zien zijn.

Een enkeling zal jullie wel een 'ah!' moment geven,

daar ik zo nu en dan mijn neus eens in de zaken steek

en een BumbleBee-twist er tussen zwier.

Maar het grootste deel is iets helemaal anders.

Kleine elfjes,

mini-draakjes,

veel leesplezier in een knappe kaft,

blinke-blink in alle vormen en maten

en geurtjes alom.

Kleine en grotere spulletjes om jezelf en anderen mee te verwennen,

en ook véél moois om zelf nog mooiere dingen van te maken.

Nieuwsgierig?

Ga dan zeker eens een kijkje nemen op haar website.

http://www.wickedportal.be

En om nu ineens verder te praten over die geweldige give-away...

want ik dwaalde weer af

dit is wat jullie kunnen winnen.

Hebben, hebben heben?

Het pakketje bevat 10 wenskaarten met een blanco binnenkant, met bijpassende enveloppen.

Bedrukt met prachtige foto's van elfen en nog meer van dat moois.

En ook nog 5 wierook pakjes (dit zijn dan 15 verschillende geurtjes!)

Wat moet je hier voor doen?

Ga naar haar facebookpagina.

'like' de pagina.

(niet de foto, niet iets anders, gewoon de pagina)

Laat een comment achter bij 'evenement',

vertel dat je graag mee doet en waarom.

En that's it !

Op 16 mei 2012 zal er één naam geloot worden,

dus wil je kans maken:

'like'-en maar !!

Uitslag 5de Give-Away !!

Huppakee, het is weer zover.

We zijn de 12de april.

Ligt dat aan mij, of gaan de dagen effectief gewoon veel te snel?

Ik wil iedereen kei hard bedanken om mee te doen met mijn give-away,

het is altijd fijn om zo veel namen te mogen noteren op kleine papierkes.

Om eerlijk te zijn ben ik zelf ook altijd super nieuwsgierig om te weten wie de winnaar zal zijn.

En ik weet het.

Jullie nog niet he ;-)

Doordat mijn onschuldige hand van dienst op sneeuwvakantie is...

de rest van BumbleBee-vriendje is trouwens ook mee... niet énkel die hand.

Stel je voor...

... moeten jullie het doen met MIJN onschuldige hand.

Die niét op skiverlof is.

Maar niet te min wilde ze toch braaf even grabbelen en dan één gelukkige er uit pikken.

Dus.

*uitstel uitstel*

Wie is de winnaar van dit leuke pakketje?

...

Meidenmama !!

Proficiat !!

Als je me je gegevens even wil mailen, naar:

bee-zzybumblebee@hotmail.be

dan stuur ik alles zo snel mogelijk naar je op !!

Bedankt om mee te doen iedereen,

heel lief van jullie.

En niet te geloven, maar ik ben ondertussen een jaartje aan het bloggen.

Ik ben toch wel niet los vergeten om daar ook iets speciaals voor te doen zeker?

Dus laat me nog even uitvogelen en verzinnen

(of geef misschien eens een tip?)

en dan horen jullie er later wel meer over !

Witte chocolade-limoen taart

*gniffel*

Herinner je mijn bijdrage aan de wijvenweek nog?

Klikkerdeklik

De dag dat we het over 'zelfcensuur' moesten hebben?

Wel ja... deze past perfect in dat rijtje.

Dit had een taart moeten worden van witte chocolade met limoen.

De limoen was er.

En de witte chocolade in eerste instantie ook.

Laten we eens kijken naar het recept.

- 1 vel bladerdeeg

 check !

- 600ml volle slagroom check!

euh...oepsie... ik had maar 400ml bij! Och, da's niks... dacht ik zo... dan zwieren we er wel light room bij, da's even goed !

- 350g witte chocolade, grof gehakt

check!

- 4 limoenen, geschild en in dunne plakjes

check! en wel meer dan 4 ook

Snappie mijn problemo ondertussen?

Nee?

Ik zag het probleem ook niet.

Oke.

De rest van het recept:

Leg het bladerdeeg in de bakvorm en druk mooi aan.

Bak je deeg 10 minuten blind.

Dus mijn bakpapiertje er in, bakparels erbij en bakken maar.

Verwarm de slagroom in een middelgrote steelpan tot het net aan de kook is.

Leg de stukken chocolade in een ruime kom en giet er de warme room over.

(nog steeds check!)

Roer tot alle chocolade gesmolten en goed vermengd is.

(check!)

Dek de kom af met huishoudfolie en zet het mengsel minimaal 2 uur in de koelkast.

(check!)

Lepel de vulling op de voorbereide deegbodem...

Euh.

De voorbereide deegbodem was er.

Maar die vulling...

moest die zo vloeibaar zijn?

Nee toch?

Nee dus.

Ik lepelde -tegen beter weten in- toch in de taartbodem.

En liet -tegen beter weten in- toch nog een uurtje opstijven.

Maar.

light room stijft niet op.

Dus als je volle room met lightroom mengt,

dan stijft NIKS op.

En dan heb je een probleem.

Ik had dus een probleem.

Want ondertussen werd mijn deegbodem plattekes.

Wat wil je.

En moesten we eigelijk dringend richting Bumblebee-vriendjes-moemoe gaan rijden.

Duseuh.

Ik pakte er mijn noodoplossing maar weer bij.

Pudding-uit-een-pakske.

Kieperde de room-chocolade-troep uit mijn deegbodem.

en kieperde er de -nog warme- pudding in.

Ook niet zo'n beste oplossing.

Uitlopen en zo... je weet wel?

Maar fin ja,

toen zag het er zo uit.

De limoenen lagen ook al een eeuwigheid klaar ondertussen...

Goed dat ik er zo veel had gesneden,

want wat eigelijk een 'randje van limoenen' had moeten zijn...

werd gewoon 'verstop diene pudding onder de limoenen'.

En om dan toch nog een béétje in thema te blijven,

bedekte ik die zure dinges nog met wat witte chocolade schilfertjes.

En de proevers?

Die zeiden dat het lekker was.

Dus mijn innerlijke ik schaterde het uit van het lachen en veegde het zweet van haar voorhoofd.

En de uiterlijke grijnsde eens groen...

(en kwam de weken nadien niet meer aan witte chocolade of room aan...)

Zelfcensuur?

Daar doe ik lekker niet aan mee.

Dus.

Als je deze lekkere taart maakt.

Gebruik VOLLE room.

Zoals het recept zegt.

En als je niet genoeg gekocht hebt,

rij dan terug voor méér.

Ipv wijsneuzerig te doen.

Want eigelijk is dit een makkelijke taart.

Als je luistert naar wat het recept zegt, tenminste ;-)